«بنی قریظه» نام یکی از قبایل یهودی
مدینه و نیز نام یکی از
غزوه‌های
پیامبر اکرم صلی الله علیه و آله و سلم بود. گفته می‌شود که آنان در روزگار «عادیا بن سموئل » یهودی شدند، سپس در کوهی به نام «قریظه » اقامت کردند. بنا بر نظر برخی دیگر از مورخین، « قریظه » نام جد اعلای آنها بود.
پیامبر اکرم پس از هجرت به مدینه، با یهودیان بنی قریظه پیمان صلح و عدم تجاوز بست، ولی آنان بارها عهد و پیمان خود را شکستند و سرانجام با حمله
احزاب به مدینه در سال پنجم هجری قمری، کعب بن اسد، رییس بنی قریظه، به وسوسه‌ی حیی بن اخطب، از بزرگان
بنی نضیر ، پیمان خود را با پیامبر و مسلمانان شکست و به
قریش و هم پیمانان آنها پیوست.
پیامبر خدا
سعد بن عباده، رئیس
خزرج، را با دو تن از دیگر مسلمانان نزد بنی قریظه فرستاد تا درباره این مسئله تحقیق کنند. رئیس بنی قریظه پیمان خود با مسلمانان را انکار کرد و زبان به دشنام گشود. پس از پایان
نبرد خندق و پراکنده شدن سپاه احزاب، رسول خدا برای جنگ با یهودیان پیمان‌شکن بنی قریظه، سپاهی به فرماندهی و پرچمداری
امام علی بن ابی طالب اعزام فرمود. این سپاه به مدت یک ماه قلعه آنها را محاصره کرد تا سرانجام بنی قریظه به داوری
سعد بن معاذ، رئیس
قبیله اوس، تن دادند. او نیز به کشتن جنگجویان، اسارت زنان و کودکان و تقسیم اموال آنان بین مسلمانان حکم کرد. رسول خدا نیز حکم وی را پذیرفت و این حکم اجرا شد.
مراجعه شود به:
غزوه بنی قریظه
منابع:
المغازی، ج 1، ص 496؛ سیره ابن هشام، ج 3، ص 422؛ دانشنامه قرآن و قرآن پژوهی
