طبق آیات و روایات، علم غیب مخصوص خداوند است و هیچکس را به آن راهی نیست، اما اینطور هم نیست که خداوند، از این مخزن غیب، کسی را مطلع نکند بلکه مانند سایر نعمت‌ها افراد خاصی را بهره‌مند می‌سازد. در قرآن مجید، سوره جن، آیه 26 و 27 چنین آمده است:«عالم الغیب فلا یظهر علی غیبه احدا * الا من ارتضی من رسول. . . » (خداوند عالم به غیب است و هیچ کس را بر آن آگاه نمی کند مگر کسی را که از او رضایت داشته باشد مانند پیامبر . . .)
از این آیه درمی‌یابیم که رسول خدا هم از عالم غیب آگاه است و ائمه اطهار هم آن را از رسول خدا به ارث برده‌اند.

اما علومی که غیر ائمه اطهار از غیب دارند دو گونه است: یکی علم غیب اولیاء خدا که آن هم از ائمه اطهار گرفته می‌‌شود، و دیگری علم غیب که به راه‌های مختلف دیگری به دست می‌آید؛ مثلا عده ای با ریاضت‌های شرعی یا غیر شرعی به گوشه‌ای از علم غیب راه می‌یابند یا عده‌ای از راه علم اعداد یا علم حروف و یا علم جفر یا علوم غریبه دیگر و روزنه‌ای از علم غیب نیز بر از راه تماس با جنیان یا شیاطین یا نفوس قوی و امثال آن بر عده‌ای باز می‌گردد.

به طور کلی درباره این گونه علم غیب‌ها باید چند مورد را باید بررسی کرد. اول اینکه این علوم نسبت به علوم غیب ائمه اطهار مانند قطره نسبت به دریاست. به همین دلیل امام صادق علیه السلام می‌فرمود:«به خدا قسم علم اولین و آخرین به ما داده شده است؛ و من آنچه را در صلب مردان و ارحام زنان است می‌دانم. . . به خدا قسم اگر بخواهم، تعداد ریگ‌های این بیابان را به شما خبر می‌دهم.»
و نیز فرمود:« علم آصف بن برخیا که به سلیمان گفت من تخت بلیقس را قبل از یک چشم به هم زدن می آورم نسبت به علم کسی که خداوند می فرماید:«نزد او علم کتاب است» مانند قطره است نسبت به دریا.» سپس فرمود:«به خدا قسم همه علم کتاب در نزد ماست.»
دوم: در علوم ائمه هیچگاه خلافی دیده نمی شود چون به همه علوم دسترسی دارند ولی در خبرهای غیبی دیگران، خلاف‌های فراوان دیده و شنیده شده است.
سوم: علم غیب از جانب خدای تعالی به ائمه الهام می شوند ولی غیر آنها غالبا از طریق جنیان و شیاطین، آنهم خبرهایی بسیار مبهم و محدود به دست می آورند.

منابع:
بحار الانوار، ج 26، ص 27، ح 28.
بحار الانوار، ج 26، ص 170، ح 38.

طبق آیات و روایات، علم غیب مخصوص ذات احدیت الهی است و هیچکس را به آن راهی نیست، اما خدای تعالی اینطور نیست که از این مخزن غیب کسی را مطلع نکند بلکه مانند سایر نعمتها، افراد خاصی را بهره مند میسازد در قرآن مجید سوره جن آیه 26 و 27 آمده است: "عالم الغیب فلا یظهر علی غیبه احدا * الا من ارتضی من رسول. . . " - (خداوند عالم به غیب است و هیچکس را بر آن آگاه نمی کند مگر کسی را که رضایت داشته باشد مانند پیامبر . . .) از این آیه می فهمیم اگر رسول خدا هم از عالم غیب آگاه است آن را خداوند به او ارزانی داشته و ائمه اطهار هم از رسول خدا به ارث برده اند.

اما علمی که غیر ائمه اطهار از غیب دارند دو گونه است یکی علم غیب اولیاء خدا که آن هم از ائمه اطهار اخذ میشود و دیگر علم غیب از غیر طریق ائمه که به راههای مختلف بدست میآید مثلا عده ای با ریاضتهای شرعی یا غیر شرعی به گوشه ای از علم غیب راه مییابند و یا عده ای از راه علم اعداد یا علم حروف و یا علم جفر یا علوم غریبه دیگر و نیز عده ای از راه تماس با اجانین یا شیاطین یا نفوس قویه و امثال آن روزنه ای از علم غیب بر آنها متکشف میگردد.

بطور کلی چند مساله در اینگونه علم غیبهای غیر طریق ائمه اطهار باید بررسی شود، اول: اینکه این علمها نسبت به علوم غیب حضرات ائمه اطهار واقعا مانند قطره نسبت به دریاست و لذا شرط امام صادق علیه السلام میفرماید: به خدا قسم علم اولین و آخرین به ما داده شده است. و من میدانم آنچه در صلب مردان و ارحام زنان است. . . به خدا قسم اگر بخواهم، تعداد ریگهای این بیابان را به شما خبر میدهم و نیز آن حضرت در حدیث مفصلی میفرمایند: علم آصف بن برخیا که به سلیمان گفت من تخت بلیقس را قبل از یک چشم به هم زدن میآورم نسبت به علم کسیکه خداوند میفرماید: نزد اوست علم کتاب مانند نسبت قطره است به دریا، بعد به خدا قسم همه علم کتاب در نزد ماست.

دوم: در علوم ائمه هیچگاه خلافی دیده نمیشود چون به همه علم دست دارند ولی در خبرهای غیبی دیگران خلافهای فراوان دیده و شنیده شده است و این مهمترین فارق بین علوم آنهاست.

سوم: ائمه از جانب خدای تعالی به علم غیب الهام میشوند ولی غیر آن ها غالبا از طریق جنیان و شیاطین، آنهم خبرهائی بسیار مبهم و محدود و توام با شک به دست میآورند.

نتیجه ای که از این مختصر میگیریم اینست که هر کس خبر از غیب یا نیت کسی دارد نباید گول خورد و او را دارای علم غیب الهی دانست که در این راه شیادان و شیاطین فراوانی برای ربودن دین افراد و ساده لوح در کمینند.

منابع:

بحار الانوار، ج 26، ص 27، ح 28.

منابع:

بحار الانوار، ج 26، ص 170، ح 38.