حضرت لوط علیه‌السلام، از انبیای عظام الهی است. وی از بستگان (برادرزاده یا پسرخاله یا خواهرزاده) حضرت ابراهیم بود. بنا بر مفاد آیات کریمه قرآن، لوط علیه السلام به حضرت ابراهیم علیه السلام ایمان آورد و خود نیز رتبه رسالت داشته است. نام وی 27 بار در قرآن آمده و به پیامبری او تصریح شده است.

قوم لوط که در قرآن اخوان لوط نیز نامیده شده اند، در فاصله بین قوم ثمود و اهل مدین می زیسته اند. آنان مردمی تبهکار بوده اند که به جای زنان با پسران می آمیختند و به عمل ناشایست لواط و هم جنس بازی می پرداختند و در ملاء عام مرتکب کار های زشت می شدند. از این رو قوم لوط مستحق عذاب الهی گردیدند.
فرشتگانی از سوی خداوند مأمور شدند تا قوم لوط را عذاب نمایند. این فرشتگان نخست به حضور حضرت ابراهیم آمدند و ناشناس میهمان او شدند. سپس خود را معرفی و ماموریت خویش را برای ابراهیم علیه السلام بازگو کردند. آنگاه فرشتگان به شهر لوط رفتند و به رسم مهمانی به خانه لوط وارد شدند.

قوم لوط برای کام گرفتن از جوانان خوب رو به خانه لوط هجوم بردند! لوط علیه السلام گفت: آبروی مرا مریزید و بهتر است اگر می خواهید با دختران من ازدواج کنید. گفتند می دانید که ما به دختران تو نظری نداریم و خواسته ما را می دانی! خداوند به لوط علیه السلام وحی کرد که پاسی از شب گذشته به همراه خانواده ات از شهر خارج شده و هیچ یک به پشت سر منگرید. خاندان لوط با حضرت لوط علیه‌السلام، هنگام سحر از شهر بیرون آمدند و همگی فرمان خدا را اطاعت کردند مگر زن لوط که نافرمانی کرد و او نیز به همراه قوم خطا کار لوط دچار عذاب (سنگباران با سجّیل) گردید.

شهر سدوم و عموره محل زندگی قوم لوط به امر خداوند سبحان به وسیله سنگهای سجیل، سنگباران (بمباران) و شهر واژگون گشت و آن قوم ستمکار از میان رفتند.
آری، این است سرنوشت قوم و ملتی که احکام و قوانین الهی و سنت های خداوند را دگرگون نمایند و به گناه و آلودگی روی آوردند.

منابع :
تاریخ الانبیاء،‌ رسولی محلاتی، ‌ج 1، ص 200؛ اعلام قرآن، خزائلی، ‌ص 541؛ دانشنامه قرآن و قرآن پژوهی