حضرت لوط علیه السلام از پیامبران بزرگ الهی و از بستگان (برادرزاده یا پسرخاله یا خواهرزاده)
حضرت ابراهیم بود. نام وی 27 بار در قرآن آمده و به پیامبری او تصریح شده است.
قوم لوط که در قرآن «اخوان لوط» نیز نامیده شده اند، در جایی بین سرزمین
قوم ثمود و
مدین می‌زیستند. آنان مردمی فاسد و تبهکار بودند که به عمل ناشایست
لواط و همجنس بازی می‌پرداختند و در ملاء عام مرتکب کارهای زشت می‌شدند. از این رو
فرشتگانی از سوی خداوند مأمور شدند آنها را عذاب کنند. این فرشتگان نخست به حضور حضرت ابراهیم آمدند و خود را معرفی و ماموریت خویش را برای ابراهیم بازگو کردند. آنگاه به شهر لوط رفتند و به رسم مهمانان به خانه لوط وارد شدند.
قوم لوط برای کام گرفتن از این جوانان خوبرو به خانه لوط هجوم بردند! لوط علیه السلام گفت:«آبروی مرا مریزید. اگر می خواهید، با دختران من ازدواج کنید.»
گفتند:«خودت خوب می‌دانی که ما به دختران تو کاری نداریم.»
خداوند به لوط علیه السلام وحی کرد که پاسی از شب گذشته به همراه خانواده ات از شهر خارج شو و به پشت سر خود منگر. لوط و خاندانش هنگام سحر از شهر بیرون آمدند و همگی فرمان خدا را اطاعت کردند مگر
زن لوط که نافرمانی کرد و او نیز به همراه قوم خطاکار لوط دچار عذاب (سنگباران آسمانی) گردید.
شهر
سدوم و عموره، محل زندگی قوم لوط، به امر خداوند به وسیله سنگ‌های سجیل، سنگباران و نابود شد و آن قوم ستمکار از میان رفتند.
آری، این است سرنوشت قوم و ملتی که احکام و قوانین الهی و سنت های خداوند را دگرگون نمایند و به گناه و آلودگی روی آوردند.
منابع :
تاریخ الانبیاء، رسولی محلاتی، ج 1، ص 200؛ اعلام قرآن، خزائلی، ص 541؛ دانشنامه قرآن و قرآن پژوهی
