امام صادق علیه السلام فرمود:
در زمان حکومت عمر بن خطاب ، شخصی به نام قدامة بن مظعون شراب نوشید و دو نفر علیه او گواهی دادند. یکی شخصی به نام عمرو تمیمی که اخته بود و دومی معلی بن جارود . ولی یکی از این دو نفر گواهی داد که او را در حال نوشیدن شراب دیده است و دیگری گواهی داد که او را در حال استفراغ و بیرون ریختن شراب از دهان دیده است.

عمر با جمعی از اصحاب پیامبر مشورت کرد. از جمله به امیرالمؤمنین علی علیه السلام هم گفت:« ای ابوالحسن، نظر تو چیست؟ تو همان هستی که رسول خدا صلی الله علیه و آله درباره‌ات فرموده که آگاه ترین افراد امت و برحق‌ترین قضاوت‌کننده هستی. گواهی این دو شاهد، با هم یکسان نیست.»
علی علیه السلام فرمود:« چرا؛ گواهی آنها با هم یکسان است زیرا از اینکه یکی از آنها او را در حال استفراغ شراب دیده، معلوم می‌شود که شراب نوشیده که بالا آورده است.»
عمر پرسید:« آیا شهادت خواجه درست است؟»
حضرت فرمود:« بی‌ریشی خواجه، مثل نداشتن عضوهای دیگر بدن است و دخلی به شهادت‌دادن ندارد.»

مراجعه شود به:
قضاوت واقعی با دعای پیامبر
حرمت شرابخوری
استدلال بر حرمت خمر-دلیل حرام بودن شراب
اجرای حد شرابخوار

منابع :بحارالانوار، ج 40، ص 312، حدیث 85 --------- فروغ کافی