این سفینه که شکل عجیب و غریبی داشت، فقط در شرایط خلا قابل استفاده بود. دانشمندان برای کم کردن وزن آن کلیه بخشهای اضافی آنرا جذف کردند. از آنجا که ماه نشین خارج از جو زمین استفاده می شد، نیاز به داشتن شکل آئرودینامیک نداشت. ماه نشین از دو بخش صعودی و فرودی تشکیل می شد. این سفینه در حدود 7 متر طول و در زمان باز شدن پایه های فرودی 9.3 متر قطر داشت.
طبقه فرودی شامل موتور اصلی فرود و مخازن اصلی آب و غذا می شد. همچنین در بدنه آن کشوهایی قرار داشت که ابزارهای علمی ویژه نصب در سطح ماه در آنها نگهداری می شد. در جریان سفر آپولو 15 ، 16 و 17 یک اتومبیل تاشو نیز در داخل این کشوها نصب شده بود. طبقه فرودی کار فرود و استقرار ماه نشین بر سطح ماه را انجام می داد.
بخش صعودی بر بالای بخش فرود محل زندگی فضانوردان در جریان فرود بود. در این قسمت دستگاههای بسیار پیشرفته برای هدایت ناو ، قفسه‌های ذخیره‌های آب و غذا و تابلوهای نشان دهنده وضع سفینه قرار داشتند. در بخش بیرونی آن ، موشکهای هدایت و تنظیم مسیر وجود داشت که ماه نشین را در جریان نزدیک شدن و اتصال به آپولو کمک می کرد.
امتیاز: 0.00
شما باید یک عنوان و متن وارد کنید!
برای پاسخ دادن به این ارسال باید از
صفحه قبلی
اقدام کنید.
ارسال ها: 1637
شما باید یک عنوان و متن وارد کنید!