از روی سطح زمین ، آسمان شب به صورت گنبدی بزرگ به نظر می‌رسد که ستارگان به سطح داخلی آن چسبیده‌اند. اگر زمین زیر پای ما ناپدید می‌شد، ستارگان گرداگردمان دیده می‌شدند و ما حس هیجان انگیز آویخته شدن در مرکز کره‌ای عظیم را تجربه می‌کردیم، کره‌ای که سرشار از ستارگان نورانی است! کره‌ای که به واسطه این ستارگان خالخالی شده است! ستاره شناسان این کره را کره آسمان می‌نامند و بر اساس این که ستارگان در کجای این کره قرار گرفته‌اند، مکان آنها را تعریف می‌کنند.
زمین را در مرکز کره آسمان در نظر بگیرید؛ حال خطوط عرضها و طولهای جغرافیایی را به خارج از کره زمین آن چنان امتداد دهید که بر سطح داخلی کره آسمان تصویر شوند. بدین صورت این خطوط دستگاه مختصات مشبکی در آسمان می‌سازند که مکان اجرام آسمانی را به ما نشان می‌دهد، درست همانند طول و عرض جغرافیایی که مکان هر نقطه از زمین را مشخص می‌کند. تنها تفاوتی که در این میان به چشم می‌خورد این است که در آسمان ، عرض جغرافیایی " میل " و طول جغرافیایی " بعد " نامیده می‌شود.
میل بر حسب درجه ، دقیقه قوسی ، ثانیه قوسی و ... بیان می‌شود و اگر جسم مورد نظرمان در نیم کره شمالی آسمان باشد، ( یعنی بالاتر از خط استوا ) میل آن با علامت مثبت و اگر در نیم کره جنوبی باشد، با علامت منفی در نظر گرفته می‌شود.
در عوض بعد بر حسب ساعت (h) ، دقیقه (m) ، ثانیه (s) و ... در بازه زمانی 0 تا 24 ساعت تعریف می‌شود. ستاره شناسان سالها پیش این تعریف را بر اساس گردش زمین به دور محورش مطرح کرده‌اند. زمین هر 24 ساعت یک بار بک دور کامل ، گرد محور فرضی اش می‌چرخد و از آن جهت به نظر می‌رسد که کره آسمان هر بیست‌وچهار ساعت یک‌بار حول زمین می‌گردد.
پیچیدگی جزئی در این سیستم مختصاتی وجود دارد. مختصات یک ستاره در آسمان آرام آرام ، با گذشت زمان ، تغییر می‌کند. این تغییر ناشی از جا به جایی بسیار آرام محور زمین در فضاست که بدان حرکت تقدیمی می‌گویند.
امتیاز: 0.00
شما باید یک عنوان و متن وارد کنید!
برای پاسخ دادن به این ارسال باید از
صفحه قبلی
اقدام کنید.
ارسال ها: 1813
شما باید یک عنوان و متن وارد کنید!