اگر سیاهچاله‌ای به اندازه کافی به ما نزدیک بود، قادر بودیم نیروی جاذبه آن را احساس کنیم، اما وقتی سیاهچاله ای در مسافتی بسیار دور قرار داشته باشد، آیا می‌توان وجود آن را ثابت کرد؟ نکته مهم این است که سیاهچاله نوری از خود ساطع نمی‌کنند. اما این به معنای عدم شناخت سیاهچاله نیست. چرا که ، خوشبختانه راه حلی برای این مساله وجود دارد و اگرچه سیاهچاله ها هیچ نوری از خود منتشر نمی کنند، اما اجرامی که در سیاهچاله ها سقوط می کنند (جالب اینکه به صورت مداوم و پی در پی اجرام در حال سقوط به درون سیاهچاله ها هستند) و همین امر باعث پیدایش مقدار زیادی اشعه ایکس است. البته در بسیاری موارد در نزدیکی یک سیاهچاله اجرام چندانی وجود ندارد.
برای مثال ، فرض کنید که خورشید منظومه ما به یک سیاهچاله تبدیل شود. باز هم سیارات به صورت مداوم به دور آن خواهند چرخید. ولی باز هم یک نکته وجود دارد. بسیاری از ستاره های آسمان به صورت جفت هستند و معمولا یکی از آنها به سیاهچاله تبدیل میشود. سیاهچاله و ستاره خواهر به دور هم می گردند و لایه های بیرونی غول قرمز جدید، در طرف رو به سیاهچال تحت تأثیر خاصیت جزر و مدی آن قرار گرفته و به سمت آن کشیده میشود. در این حالت موادی از غول قرمز جدا میشوند و به تدریج به درون سیاهچاله سقوط میکنند و در همین حال مقادیر زیادی اشعه ایکس ایجاد میشود. جالب اینکه ، این عمل می‌تواند هزاران سال به طول انجامد و اشعه ایکس را به صورت مداوم در تمامی جهات منتشر سازد. مقدار این پرتو آنقدر زیاد خواهد بود که ما میتوانیم از فواصل بسیار دور آن را دریافت کنیم. ستاره شناسان از روی زمین محل تابش پرتو ایکس در آسمان را مشخص میکنند. اگر این پرتوها از یک نقطه واحد سرچشمه گرفته باشند، احتمالا منبع تولید آنها یک ستاره نوترونی با سیاهچاله خواهد بود. اگرپرتو ایکس از یک ستاره نوترونی ساطع شده باشد به صورت تپشهای تند مطابق با چرخش ستاره نوترونی دریافت خواهد شد، اما اگر منبع تولید آن یک سیاهچاله باشد، پرتوها به صورت متوالی و مداوم به ما خواهند رسید، چرا که از خود سیاهچاله منتشر نمی شوند، بلکه از موادی که درون سیاهچاله فرو می ریزند ایجاد می‌گردند. بنابراین علی رغم وجود تغییرات غیر مشخص ، قابل تفکیک از پرتوهای ساطع شده از ستاره های نوترونی خواهند بود. یکی از نخستین منابع پرتو ایکس آسمان در سال 1965 در صورت فلکی سیگنوس کشف شد. در سال 1969 یک ماهواره مخصوص توانست پرتوهای ناشی از آن را شناسایی کند، و با در نظر گرفتن چگونگ نوسانات آن سیاهچاله، بودن مرکزمورد نظر مشخص شد. بخصوص اینکه دانشمندان وستاره شناسان امواج رادیویی را نیز دریافت کردند و به کمک آنها محل دقیق سیاهچاله را مشخص کردند. جالب این که ستاره بزرگی نیز در نزدیکی آنوجود داشت که با عنوان HD-226868 ذکر شده بود. این ماجرا برای ستاره شناسان سرآغار شناسایی سیاهچاله های گوناگون شد. همانطورکه ملاحظ شد، سیاهچاله ها از فرو ریختن ستاره ها پدید می آیند. هنگامیکه این سیاهچاله ها ایجاد میشوند وزن آنها برابر وزن ستاره اولیه است، اما به تدریج بر وزن آنها افزوده میشود. اما یکی از دانشمندان ثابت کرد که سیاهچاله ها قارد به از دست دادن وزن نیز هستند. مقداری از انرزی جاذبه ای آنها در خارج محدوده مشخصی به ذرات ماده تبدیل میشود و ممکن است این ذرات به فضای بیرون بگریزند. و به این ترتیب مقداری از مواد تشکیل دهنده سیاهچاله از آن خارج میشوند که به این عمل اصطلاحا "تبخیر" هم میگویند. جالب اینکه این عمل در مورد سیاهچاله های کوچکتر با سرعت بیشتری انجام می پذیرد و برای مثال ، سیاهچاله هایی که 15000 میلیون سال قبل پدید آمده اند، ممکن است در حال ناپدید شدن باشند. اما هنوز هم سیاهچاله هایی وجود دارند که تا میلیونها سال دیگر باقی خواهند بود و این برای ستاره شناسان مایه خوشحالی است تا همچنان تحقیقات در مورد سیاهچاله ها را ادامه دهند.
هنگامی که هسته ستاره منفجر میشود پوسته های بیرونی آن به بیرون پرتاب میشوند ستاره تنها در خلال چند ساعت انرژی را منتشر میکند که خورشید ما در مدت پنج میلیون سال منتشر میکند در این حال ستاره چندین برابر درخشانتر میشود، این پدیده را ابر نواختر می‌نامند.
امتیاز: 1.00
شما باید یک عنوان و متن وارد کنید!
برای پاسخ دادن به این ارسال باید از
صفحه قبلی
اقدام کنید.
برای اندک افرادی که هنوز شک دارند. شواهد بیشتری دال بر وجود سیاهچاله ها و حقیقی بودن شان یافت شده است. گروهی از اخترفیزیکدانان مرکز هاروارد اسمیت سونیان شواهدی یافته اند بر وجود افق حادثه دلالت می کند. افق حادثه را به عنوان منطقه ای که در آن هیچ چیز حتی تور نمی تواند از سطح آن فرار کند می شناسند. هر چیزی که با یک سیاهچاله برخورد کند، فقط یک حالت برایش رخ می دهد و آن انهدام است.
گروه هاروارد که توسط رامش/نارایان اخترشناس هندی تبار هدایت می شد با رصدهای اشعه X نواخترها و نیز دو گانه های منتشر کننده اشعه X (اینها از ستاره معمولی و یک ستاره منقبض شده غیر قابل رویت اعم از سیاهچاله یا ستاره نوترونی) به نتایج فوق دست یافتند. جاذبه زیاد اجرام منقبض شده گازهایی را از همسایه کنار دست خود به سوی خود می کشد و یک صفحه چرخان را در اطراف جرم منقبض شده ایجاد می کند. بر طبق نتایج گروه نارایان ، گازهای موجود در این صفحه تا حدود یک تریلیون درجه کلوین گرم می شود. این گازها در نهایت به صورت مارپیچی به جسم منقبض شده فرو می رود.
اگر گازهای مذکور ، با یک ستاره نوترونی برخورد کند این برخورد منجر به ایجاد یک رشته تابش اشعه X می شود. اما اگرگازها به یک سیاهچاله (به افق حادثه آن) برخورد کند، بلافاضله از کل جهان محومی شود. رصدهای 9 مورد از نواخترهای اشعه ایکسی که توسط ماهواره های ژاپنی اشعه ASCA X انجام شده نشان می دهد که در 5 منظومه ای که جسم منقبض شده جرمی کمتر از سه برابر جرم خورشید (حداکثر جرم ستاره نوترونی موجود) دارد، تابش اشعه X فراوانی وجود دارد، اما در چهار سیستمی که جرم اجسام منقبض شده آنها بیشتر از سه برابر جرم خورشید است، تابش اشعه X در حداقل است.
نارایان یکی از موارد خاص را V404 دجاجه می داند و می گوید: این ستاره به نظر می رسد که 100 برابر بیشتر از انرژی که تابش می کند در خود انرژی نگهداشته است و تنها راهی که می تواند این پدیده را به وجود آورد، وجود یک سیاهچاله حقیقی است.
دانشمندان با استفاده از یک تلسکوپ سازمان فضایی آمریکا (ناسا) که در مداری در فضا در حال گردش است، صحنه‌ای را در فضا ثبت کردند که نشان می‌دهد یک سیاهچاله بسیار عظیم، ستاره‌ای را در کهکشانی در فاصله چهار میلیارد سال نوری، می‌بلعد.
به گزارش رویترز از واشنگتن، دانشمندان در طول دو سال گذشته که یک سیاهچاله سرگرم از هم پاشیدن ستاره‌ای از کهکشان بوتس Bootsبوده است، صحنه‌های شگفت‌انگیزی را شاهد بوده‌اند. دانشمندان برای ردیابی زبانه‌های عظیمی از از امواج ماوراء بنفش که از مرکز یک کهکشان بیضی شکل بسیار دور می‌رسید، از یک تلسکوپ به نام `جستجوگر تکامل کیهان` که در فضا در حال گردش است و نسبت به دو باند طول موج ماوراء بنفش حساس است استفاده کردند.
`سووی‌گزاری ` از موسسه فناوری کالیفرنیا در پاسادنا و مولف ارشد مقاله مربوط به این مشاهدات پژوهشی در نشریه فیزیک آسمان، در مصاحبه‌ای گفت این نخستین باری است که دانشمندان قادر بوده‌اند شعله‌کشیدن تشعشعات ناشی از چنین رویدادی را عملا مشاهده و ثبت کنند.
وی گفت هر ده هزار سال یکبار یک ستاره به اندازه‌ای به سیاهچاله مرکزی یک کهکشان آنقدر نزدیک میشود که به این شکل توسط آن از هم پاشیده و بلعیده شود. دانشمندان امیدوارند که این یافته‌ها به آنان در درک بهتر سیاهچاله‌ها کمک کند. سیاهچاله‌ها، اجرامی هستند با جاذبه‌ای آنقدر قوی که حتی نور نیز از چنگ آنها نمی‌تواند فرار کند.
گزاری گفت گمان می‌رود سیاهچالههای فوق‌العاده عظیم در مرکز تمامی کهکشانها قرار دارند. برای مثال، در مرکز کهکشان راه شیری که منظومه خورشیدی ما در آن قرار دارد نیز یک سیاهچاله عظیم خاموش وجود دارد. کل‌تک Caltechرهبری مامورید`جستجوگر تکامل کهکشانها` و مسوولیت عملیات علمی و تحلیل اطلاعات دریافتی را برعهده دارد، آزمایشگاه پیشرانه جت ناسا تلکسوپ یاد شده را ساخته و این ماموریت را اداره میکند.
دانشمندان، در این مطالعه علمی از رصدخانه اشعه‌اکس `چاندرا`ی ناسا، تلکسوپ `کانادا فرانسه هاوایی` در هاوایی و تلسکوپ `کک `Keckدر هاوایی نیز کمک گرفته‌اند.
امتیاز: 0.00
شما باید یک عنوان و متن وارد کنید!
برای پاسخ دادن به این ارسال باید از
صفحه قبلی
اقدام کنید.
کهشکانهای حاوی سیاهچاله و توزیع ماده تاریک در جهان
تحقیقات جدید ستاره‌شناسان از وجود ارتباط میان کهکشانهای دارای سیاهچالههای عظیم در مرکز خود و چگونگی توزیع ماده نامریی موسوم به ماده تاریک در جهان خبر می‌دهد. به گزارش سایت اینترنتی اسپیس.کام، برخی کهکشانها در مرکز خود دارای اجسام آسمانی فوق‌العاده نورانی موسوم به کوازار هستند که هرچند کوازارها ار لحاظ ابعاد از منظومه شمسی کوچکترند، اما نور هر کدام از آنها از مجموع نور یک کهکشان حاوی ۱۰۰میلیارد ستاره بیشتر است.
به عقیده ستاره‌شناسان، نور بسیار زیاد کوازارها در پی بلعیده شدن حجم بسیار زیاد گاز توسط سیاهچالههای عظیم با جرمی نزدیک به یک میلیارد برابر جرم ستاره خورشید در مرکز همین اجرام آسمانی، تولید میشود. کهکشانهای حاوی کوازار در مقایسه با کهکشانهای معمولی، بسیار نادرند و به طور میانگین این کهکشانها با فاصله ۲۰۰میلیون سال نوری از یکدیگر در جهان توزیع شده‌اند. هم‌اکنون محققان دانشگاه پرینستون با استفاده از رصدخانه SDSS-IIنقشه جدیدی از چگونگی توزیع ۴هزار کهکشان حاوی کوازار شناخته شده در جهان تهیه کرده‌اند و به همین منظور حتی کوازارهای موجود در فواصل بیش از ۱۱میلیارد سال نوری از زمین را نیز در این مطالعه در نظر گرفته‌اند.
دانشمندان عمر جهان را ۱۴میلیارد سال تخمین می‌زنند و بر همین اساس دورترین نقاط موجود در فضا که نور آنها ممکن است به زمین برسد، ۱۴ میلیارد سال نوری با زمین فاصله دارند. همانطور که دانشمندان پیش‌بینی می‌کردند، بررسی نقشه چگونگی توزیع کوازارها در جهان هستی نشان می‌دهد این نقشه با نقشه چگونگی توزیع ماده تاریک در جهان هستی در ابتدای پیدایش جهان، ارتباط نزدیکی دارد.
به گفته مایکل استراس محقق دانشگاه پرینستون، نقشه جدید نشان می‌دهد ماده تاریک در آغاز پیدایش جهان در محل همین کهکشانهای بسیار نورانی انباشته شده است. ماده تاریک ماده‌ای اسرارآمیز است که فوتونهای نور بر آن هیچ تاثیری ندارند و به همین دلیل با فناوری‌های فعلی به هیچ وجه قابل رویت نیست. نظریه‌های موجود بیان میکنند تنها یک ششم ماده موجود در جهان هستی از نوع ماده مریی بوده و مابقی آن از نوع ماده تاریک است.
بر اساس نقشه تازه تهیه شده، نخستین کهکشانهای حاوی اجرام نورانی موسوم به کوازار درست در همان نقاطی از جهان هستی پدیدار شده‌اند که در آغاز پیدایش جهان تمرکز زیادی از ماده تاریک در آن نقاط وجود داشته است.
امتیاز: 0.00
شما باید یک عنوان و متن وارد کنید!
برای پاسخ دادن به این ارسال باید از
صفحه قبلی
اقدام کنید.
ناشناس
در : یکشنبه 19 فروردین 1386 [17:49 ]
10صفحه درباره ی سیاه چاله
اگر بخواهید10مفید در باره ی سیاه چاله توضیح دهید ان چیست
امتیاز: 0.00
شما باید یک عنوان و متن وارد کنید!
برای پاسخ دادن به این ارسال باید از
صفحه قبلی
اقدام کنید.
ارسال ها: 1637
شما باید یک عنوان و متن وارد کنید!