دنبالهدارها توده‌هایی از یخ ، گاز و غبارند که روی مدارهایی بسیار کشیده ( بیضی‌های کشیده ، سهمی‌و یا هذلولی ) گرد خورشید می‌گردند. ( یعنی در منظومه شمسی قرار دارند ) و هر چه به خورشید نزدیک می‌شوند بر درخشش آنها افزوده می‌شود.
دنبالهدارها بسیار غیر معمولتر از شهابها هستند. مخصوصا این که معدود مواردی از آنها با چشم غیر مسلح دیده می‌شوند. و البته از نظر ظاهری نیز بسیار متفاوت با شهابها هستند. به صورت پایدارتری در آسمان دیده می‌شوند، به اندازه شهابها گذرا نیستند. و برخلاف آنها پدیده‌ای خارج از جو زمین اند. گاهی به آنها ستارگان دنباله‌دار هم می‌گویند که چندان واژه مناسبی نیست. یعنی اصولا واژه‌هایی مانند " ستاره دنباله‌دار " و ستاره‌های افتان " که به شهابها اطلاق می‌شود چندان واژگان درستی نیستند چون همانطور که مطرح است این اشیا ستاره نیستند! و شباهت چندانی هم به ستارگان ندارند.
گاهی دنبالهدارها هنگام حرکت در مدارشان ، توده‌ای از ذرات به جا می‌گذارند که‌این توده می‌تواند بعدها منجر به پیدایش بارشهای شهابی شود. در کل سه واژه شهاب ، شهاب سنگ و دنبالهدارها پیوند بسیار محکمی با یکدیگر دارند اما تعاریف مختلفی دارند و کاملا متفاوت از هم میباشند.
امتیاز: 0.00
شما باید یک عنوان و متن وارد کنید!
برای پاسخ دادن به این ارسال باید از
صفحه قبلی
اقدام کنید.
در اواخر دهه 1970 م سفینه مدار گرد ناهید (حاصل Nasa) ، دنباله ای از ذرات باردار را که از ناهید نام گرفته بودند کشف کرد. دنباله کشف شده حدود 68800 کیلومتر طول داشت اما سفینه خورشیدی SOHO (کار مشترک ناسا و اسا) نشان داد که این دنباله خیلی طویل تر است و تا نزدیک زمین (حدود 8/44 میلیون کیلومتر) کشیده شده است. این دم، زمانی شکل می گیرد که باد خورشیدی با ذرات بخش فوقانی جو ناهید برخورد می کند و تعداد زیادی از این ذرات را به فضا حمل می کند. و ظاهرا زمین چنین دنباله داری را ندارد چرا که سیاره مسکونی ما میدان مغناطیسی قوی دارد که جو را از دسترس بادهای خورشیدی دور نگه می دارد.
امتیاز: 0.00
شما باید یک عنوان و متن وارد کنید!
برای پاسخ دادن به این ارسال باید از
صفحه قبلی
اقدام کنید.
در سال 1826 میلادی (1205 هجری شمسی) ویلهلم فون بیلا ، اخترشناس اتریشی ، سیاره دنباله داری را مشاهده کرد و هر شب مکان آن را در آسمان بررسی کرد. بیلا از مسیری که این سیاره دنباله دار در آسمان می پیمود نتیجه گرفت که مدار آن یک بیضی کوچک است، البته نه به کوچکی مدار دنباله دار انکه. محاسبه های بیلا نشان داد که این دنباله دار هر 8/6 سال یک بار به نزدیکی خورشید می رسد. بنابراین ، بایستی پیش از آن نیز در همین فاصله های زرمانی به خورشید نزدیک شده باشد. در واقع دنباله داری که در سال 1772 کشف شد بایستی همان شیئی باشد که اکنون به دنباله دار بیلا مشهور است.
دنباله دار بیلا دومین دنباله داری است که زمان یک دور گردش آن کوتاه است و مدارش محاسبه شد. این دنباله دار نیز مانند دنباله دار انکه در فاصله های زمانی محاسبه شده به نزدیکی خورشید باز می گشت. حتی یکی از اخترشناسان محاسبه ها را از بیلا دقیقتر انجام داد و پیش بینی کرد که این دنباله دار در روز 27 نوامبر 1832 میلادی (6 آبان 1211 شمسی) به نزدیکترین فاصله از خورشید خواهد رسید. پیش بینی او حتی در مورد روز نیز درست بود. پس از آن سیاره دنباله دار بیلا بار دیگر ، در سال 1839 میلادی (1218 هجری شمسی) ، مشاهده شد.
امتیاز: 0.00
وزارت آموزش و پرورش > سازمان پژوهش و برنامه‌ريزی آموزشی
شبکه ملی مدارس ایران رشد
ارسال ها: 1813
شما باید یک عنوان و متن وارد کنید!