سطح ماه از نوعی رسوب ماسه سنگی نرم از سنگهای خرد شده ، غبار و گرد و خاک پوشیده شده است. عمق این رسوب در برخی نقاط چند سانتیمتر و در برخی نقاط دیگر تا 10 متراست. زیر این طبقه رسوبی سنگهای محکمتر قرار دارند.
انسان پیاده یا سواره جداکثر چند سانتیکتر در این رسوب فرو می رود. بر اساس کاوشهای جدید از سطح ماه فرضیه‌های فرو رفتن فضانوردان در غبار ماه و خفگی در برف عمیق تایید نشد.
اثر کفشهای فضانوردان یا چرخهای ماه پیما بر سطح ماه پس از گذشت میلیاردها سال باز هم پیدا خواهد بود، زیرا طوفان و بارانی در سطح ماه وجود ندارد که آنها را از بین ببرد. تنها برخورد اجرام آسمانی می‌تواند این اثرات و رد‌پاها را مختل یا محو کند.
سطح ماه در واقع در طول هزاران سال آینده که مورد اصابت اجرام آسمانی بزرگ و کوچک قرار خواهد گرفت، تغییر خواهد کرد. در مورد زمین سطحش همواره دستخوش فرسایش و تغییر است و برای همین آثار تمدنهای باستانی تا حدودی محو و نابود شده است. یکی دیگر از شگفتی عجیب ماه ، به دلیل گرانش ضعیفش نداشتن جوی متراکم است. به عبارتی گازها از جو ماه فرار کرده‌اند و ماه فاقد اتمسفر است.
امتیاز: 0.00
شما باید یک عنوان و متن وارد کنید!
برای پاسخ دادن به این ارسال باید از
صفحه قبلی
اقدام کنید.
این همسایه ما دارای دو چشم انداز کاملا متفاوت است:
دریاهای تاریک:
لکه هایی که با چشم عادی و غیر مسلح روی سطح ماه مشاهده می شوند به شکل اقیانوس به نظر می رسند که به همین خاطر دریا نامیده شده اند. می دانیم که نیروی جاذبه ماه کوچک و آنقدر کم است که قادر به نگاه داشتن آب و هوا نیست، بنابراین ماه هیچگاه دارای اقیانوس نبوده. دریاهای ماه (مناطق تاریک یا ماریا) مطوحی عظیم و کاملا خشک از سنگ گدازه ها هستند. این گدازه ها میلیاردها سال پیش در بخشهایی از سطح سفید ماه که مملو از دهانه های آتشفشانی بوده سدازیر شده و روی قسمتهایی از آنها را پوشانیده است. سپس این حجم عظیم گدازه ها سد شده اند. در حال حاضر چون مانند سابق اجرام آسمانی زیادی در فضا وجود ندارد ، دریاهای ماه به ندرت مورد اثابت گلوله ها ی آتشین و بزرگ فضایی واقع می شوند. بطوری که این مناطق تاریک ، دارای دهانه های آتشفشانی بسیار کمتری نسبت به چشم اندازهای سفید قدیمی هستند. دریاهای ماه به زبان لاتین نام گذاری شده اند.
::
دریای شرقی
Mare Orientale
اقیانوس طوفانها
Oceanus Procellarum
دریای باران
Mare Imbrium
دریای ابرها
Mare Nubium
دریای رطوبت
Mare Humorum
دریای شادی
Mare Sererenitis
دریای آرام
Mare Tranquilitatis
دریای شهد
Mare Nectaris
دریای حاصلخیزی
Mare Foecunditatis
دریای بخارها
Mare Vaporum
دریای خطرها (بلایا)
Mare Crisium
دریای اسمیت
Mare Smythii
دریای کناره
Mare Marginis
دریای امواج
Mare Undarum
دریای کف آلود
Mare Spumans
دریای مسکو
Mare Moscoviense
دریای استعداد
Mare Ingenii
دریای جنوبی
Mare Australe
دریای سرما
Mare Frigoris
دریای هامبولت
Mare Homboldtianum
خلیج کوچک رنگین کمان
Sinus Roris
خلیج کوچک شبنم
Sinus Iridum
خلیج کوچک سیلها
Sinus Roris
خلیج کوچک میانه
Sinus Aestuum
باتلاق عفونت
Palus Putredinis
دریاچه رویاها
Lacus Somniorum
دریاچه مرگ
Lacus Mortis
باتلاق بیماریها
Palus Epidemiarum
::
دهانه‌های آتشفشانی:
از تعدادی از دهانه‌های آتشفشانی ، پرتوهای درخشان به صورت شعاعی به خارج ساطع می‌شود. مثلا دهانه‌های تیخو ، کوپر نیکوس و کپلر دارای این این خاصیت هستند. جمعا تا کنون 60 دهانه آتشفشانی از این نوع شناسایی شده‌اند. برخی از این پرتوها 1000 کیلومتر طول و کیلومترها عرض دارند و احتمالا این پرتوهای درخشان ، نوعی گرد و غبار نورانی‌اند که به هنگام برخورد یک جرم آسمانی به سطح ماه به خارج پرتاب شده‌اند.
در کنار دیواره‌های گرد و دایره مانند دهانه‌های آتشفشانی در سطح ماه همجنین سلسله جبالی ممتد و طولانی وجود دارد. این رشته کوهها با نامهایی مشابه رشته کوههای معروف زمین از قبیل رشته کوههای کارپات ، آپناین و آلپ نامگذاری شده‌اند. کوهستانهای ماه بجز تشابه اسمی ، وجه مشترک چندانی با کوهسارهای زمین ندارند. این کوهها مانند کوههای زمین از چین خوردگیها و در هم فرو رفتن قسمتهای مختلف بوجود نیامده‌اند، بلکه کناره‌های قیفهای حاصله از برخورد اجرام آسمانی عظیم به سطح ماه هستند.
امتیاز: 0.00
شما باید یک عنوان و متن وارد کنید!
برای پاسخ دادن به این ارسال باید از
صفحه قبلی
اقدام کنید.
خورشید خود می درخشد، ماه را از این رو می‌بینیم که خورشید به آن می‌تابد. اگر آن روی ماه که به سوی ماست، بطور کامل مورد تابش خورشید قرار گیرد، ما ماه را بصورت قرص کامل و به عبارت دیگر در حالت بدر مشاهده می‌کنیم. اگر نور خورشید فقط قسمتی از آن روی ماه را که بسوی ماست در بر گیرد، ما ماه را بر حسب میزان تابش نور به صورت هلال باریک نوری ، نیم قرص و یا به صورت یک گلوله تقریبا گرد نورانی می‌بینیم.
این پدیده‌های نوری را فازها یا صورتهای مختلف ماه می‌نامند. هنگامی که ماه در جهت تابش خورشید قرار گیرد، دیده نمی‌شود، زیرا در تابش شدید خورشید محو می‌گردد و علاوه بر این ، آن روی ماه که بسوی ماست مورد تابش واقع نمی‌گردد. این وضعیت را ماه نو می‌نامیم. اکنون ماه بر روی مدار خود به حرکت ادامه می‌دهد و پس از چند روز به طور محسوسی در سمت چپ و یا در شرق خورشید واقع می‌شود.
در این وضعیت قسمت کوچکی از نیمه رو به زمین ماه ، تحت تابش نور خورشید قرار می‌گیرد. در این دوران ماه را در اوایل شب بصورت داس باریکی که البته روز به روز بر قطر هلال آن افزوده می‌شود، مشاهده می‌کنیم، زیرا در این وضع ماه بعد از خورشید غروب می‌کند. تقریبا یک هفته پس از ماه نو ، از دید ناظر زمینی ، ماه دقیقا از پهلو مورد تابش نور خورشید واقع می‌شود. در این حالت انسان نیمی از ماه را تاریک و نیم دیگر را روشن می‌یابد؛ این وضعیت نیم ماه افزاینده یا ربع اول نامیده می‌شود. دوباره یک هفته بعد ، ماه از دید این ناظر ، دقیقا در مقابل خورشید قرار می‌گیرد.
در این حالت ماه به صورت قرص کامل نورانی می‌شود ، که به آن بدر (یا در اصطلاح عامیانه ماه شب چهاردهم) می‌گویند. از این حالت به بعد از قطر قسمت نورانی ماه کاسته می‌شود. تقریبا هفت روز پس از بدر ، دوباره نیم ماه دوم یا ربع آّخر حادث می‌شود. ماه در این حالت از دید ناظر زمینی اکنون در سمت راست یا در غرب خورشید قرار دارد و به عبارت دیگر قبل از طلوع خورشید در آسمان صبحگاهی پدیدار می‌شود، تا بالاخره دوباره به وضعیت ماه نو می‌رسد.
امتیاز: 0.00
شما باید یک عنوان و متن وارد کنید!
برای پاسخ دادن به این ارسال باید از
صفحه قبلی
اقدام کنید.
کره ماه تنها قمر کره زمین است. که هیچ گونه حیاتی در آن یافت نمی شود و پوشیده از سنگ است. قطر ماه از قطر زمین خیلی کوچکتر است. و فاصله آن از زمین تقریبا 380 هزار کیلومتر میباشد. گودالهای زیادی در سطح ماه دیده شده است که احتمالا در اثر برخورد شهاب سنگها با آن بوجود آمده اند. اینکه ماه قبل یا بعد از زمین بوجود آمده یا همزمان با آن هنوز معلوم نیست ولی عمر متوسط آن از 4 میلیارد سال بیشتر است. نیروی جاذبه همانند زمین بر روی ماه نیز وجود دارد. پدیده طبیعی خسوف یا ماه گرفتگی در ماه اتفاق می افتد.
امتیاز: 0.00
شما باید یک عنوان و متن وارد کنید!
برای پاسخ دادن به این ارسال باید از
صفحه قبلی
اقدام کنید.
زمین با نیروی گرانش ماه را به سوی خود می‌کشد. اگر انسان ماه را که در حقیقت بی وقفه به دور سیاره ما می‌چرخد، از گردش باز می‌داشت، ماه فقط برای مدت کوتاهی ثابت می‌ایستاد، آنگاه با سرعتی فزاینده به سمت زمین می‌شتافت و در نهایت با آن برخورد می‌کرد. البته این عمل میسر نیست. ماه از هماه زمانهای اولیه با سرعتی برابر 3659 کیلومتر در ساعت به دور زمین در حال گردش بوده است. در اثر این حرکت گردشی ، یک نیروی گریز از مرکز به سمت خارج ایجاد می‌شود، که درست به اندازه نیروی گرانش زمین که به سمت داخل کشش دارد، است. این دو نیروی مخالف ، اثر یکدیگر را بطور متقابل خنثی می‌کنند، به نحوی که ماه هموراه بر مدار خود باقی می‌ماند.
امتیاز: 0.00
شما باید یک عنوان و متن وارد کنید!
برای پاسخ دادن به این ارسال باید از
صفحه قبلی
اقدام کنید.
ارسال ها: 1813
شما باید یک عنوان و متن وارد کنید!