وقتی یک نیروگاه هستهای فعال است، در میلههای سوختنی همواره تولیدات شکافتی و هستههای پلوتونیم بیشتری ایجاد میشود که شدیدا باید از ورود آنها به محیط خارج جلوگیری کرد. برای این منظور ، در بیشتر نیروگاههای اتمی ، شش مانع ایجاد شده است که در شرایط عادی ، این هستههای اتمی مرگآور قادر به عبور از آنها نیستند.
#قرصهای مواد سوختنی بگونهای ساخته شدهاند که تولیدات شکافتی نمیتوانند از آنها فرار کنند.
#لولههای آببندیشده که از نشت گاز میلههای سوختنی جلوگیری میکنند، اجازه نمیدهند هیچ ماده خطرناکی خارج شود.
#دیگ فشار رآکتور مانع دیگری سر راه این مواد مرگآور است.
#تمام تجهیزات و تاسیساتی که احتمال انتشار پرتوهای خطرناک از آنها میرود، توسط دیوارهای بتونی قطور محصور شدهاند.
#یک دیگ یا محفظه ایمنی فولادی تمام تجهیزاتی را که تاکنون ذکر شد، در برمیگیرد.
#آخرین مانع ، یک پوشش بتونی سراسری به قطر بیش از یک متر است که حتی در اثر برخورد هواپیماهای در حال سقوط هم آسیب نمیبیند.
مواد رادیواکتیو تنها پس از عبور از شش مانع میتوانند به محیط زیست راه پیدا کنند.
در تمام نیروگاههای اتمی ، چهار سامانه خنککننده اضطراری مستقل از یکدیگر نیز وجود دارد.
امتیاز: 0.00
شما باید یک عنوان و متن وارد کنید!
برای پاسخ دادن به این ارسال باید از
صفحه قبلی
اقدام کنید.
برای پاسخ دادن به این ارسال باید از
صفحه قبلی
اقدام کنید.
ناشناس
در : دوشنبه 11 مهر 1384 [07:01 ]
> خطر نیروگاههای هستهای
دارا
این فرض تا زمانیکه مادریتور ها کارشان را در میله سوختی انجام دهند و واکنش زنجیری رخ ندهد درست است .تازه باید مطمئن بود که تولید کننده میلهء سوختی هم آنرا بر طبق آخرین تکنولوزی ها تولید کرده و مادریتور موجود در میله سوختی اجازه به شروع واکنش زنجیره ای نخواهد داد .در سیستم آب سنگین اگر میله سوختی بواسطهء واکنش زنجیره ای که نباید اتفاق بیفتد آب شود تمام محیط داخل راکتور را آلوده خواهد کرد .حتی اگر دیواره آن باز نشده و یا آب نشود. اندازه راکتور و آب آن بقدری باید باشد که اگر چنین اتفاقی رخ داد بتواند انرژی, بخار سریع آب سنگین و در نتیجه فشار زیاد تولید شده را جذب کرده تا حرارت زیاد راکتور را در خطر انهدام قرار ندهد .با اینکه هواپیما نمیتواند به قسمت سیمانی راکتور صدمه بزند هر انفجاری از درون خطر ناک است ,در حقیقت راکتور از درون آسیب پزیر تر از بیرون آنست زیرا در بیرون گنبدی شکل است و مانند سد قوسی شکل وقت برخورد فشار در تمام جهات منتشر میشود , اما از درون چنین نیست محفظه فولادی راکتور باید تمام این فشار ها و حرارت را در صورت وقوع حادثه ای تحمل کند. فشار اگر درجه حرارت بینهایت بالا نرود قابل کنترل است حرارت است که مسئله ایجاد میکند .
در روسیه راکتور چرنوبیل وقتی منفجر شد مواد رادیو اکتیو برابر90 بار بزرگتر از هروشیما را در روسیه پراکنده کرد .پس برخورد هواپیما به قسمت سیمانی راکتور تحمل کردنی است اما فشار درون و حرارت آن نه ,حرارت با فشار درون همراه است که همه چیز را بهم میزند . ما باید بدانیم که راکتور ما چه ایمنی هایی بیشتر در مقایسه با روسیه دارد ,روسیه تکنولوژیش مثل تولیدات نظامی آن میماند و استاندارد های آنها قابل مقایسه با مال غربی ها نیست .
ارسال ها: 775
ارسال ها: 1813
شما باید یک عنوان و متن وارد کنید!