در منظومه شمسي، اجسام و موادي وجود دارند كه به مراتب كوچكتر از سيارك‌ها هستند و فضاي بين سيارات را پر كرده‌اند. اندازه آنها مي تواند كمي بزرگتر از چند اتم تا 10 متر باشند و شامل گرد و غبار، پلاسماي داغ ناشي از بادخورشيدي و يا شهابواره‌ها هستند. چگالي گرد و غبار ميان سياره‌اي در محدوده مدار زمين چند ذره در هر سانتي متر مكعب است. به دليل همين چگالي كم است كه گاهي اوقات فضاي بين سيارات را خلاء فرض مي كنيم. اما اين مواد تاثيرات قابل توجهي دارند. به عنوان نمونه شفق هاي قطبي كه در نواحي قطبي كره زمين مشاهده مي‌شوند ناشي از به دام افتادن همين مواد در ميدان مغناطيسي زمين است. همچنين نور منطقه البروجي (فجر كاذب) هم ناشي از انعكاس پرتوهاي خورشيد از اين مواد هستند. ضمناً مي توانند حاوي بسياري از تركيب هاي آلي باشند. در ابعاد كمي بزرگتر، شهابواره‌ها را مي‌توان نام برد كه موضوع اصلي ما است. شهابواره‌ها اجسام جامد در حال حركت در فضاي بين سياره‌اي هستند كه قطر آنها از چند دهم ميلي متر تا 10 متر است.
شهابواره‌ها همانند ذرات شن فضا را در مي‌نوردند و احتمالاً مبداء بيشتر آنها از دنباله‌دار است. چگالي آنها پس از عبور دنباله‌دارها از فضاي اطراف سيارات افزايش مي‌يابد. اين ذرات جاذبه گرانشي‌شان آنقدر ضعيف است كه نمي‌توانند انسجام و پيوستگي لازم را به يكديگر داشته باشند. در ابتدا، اجتماع به هم فشرده‌اي را به وجود مي‌آورند كه از آن به عنوان كٌپه يا توده ياد مي‌كنيم. اما در اثر فشار باد خورشيدي به مرور زمان پراكنده مي‌شوند. با گذشت زمان طولاني و پس از عبور‌هاي متوالي دنباله‌دار اين توده ذرات كشيده شده و ممكن است در تمام مدار گسترده شوند كه به آن « نهر شهابي» مي‌گوييم.
منبع: http://ramm.ir
امتیاز: 0.00
وزارت آموزش و پرورش > سازمان پژوهش و برنامه‌ريزی آموزشی
شبکه ملی مدارس ایران رشد
ارسال ها: 1615
شما باید یک عنوان و متن وارد کنید!