سیارات در منظومه شمسی به دو دسته سیارات داخلی، مثل عطارد و زهره (سیاراتی که نسب به زمین به خورشید نزدیکترند) و سیارات خارجی مثل مریخ و مشتری و زحل (سیاراتی که نسبت به زمین از خورشید فاصله بیشتری دارند )تقسیم می شوند .
خورشید درآسمان در مسیر ظاهری خود به نام دایرْة البروج حرکت می کند که در ورای آن رشته مخصوص صورتهای فلکی دوازده گانه( منطقة البروج) قرار دارد . تمام اجرام منظومه شمسی در این مدار در حرکت هستند. از زمانهای دور حرکات اجرام منظومه شمسی توسط منجمان بررسی شده است. در میان آنها حرکت سیارات بیرونی توجه آنها را به خود جلب کرده بود زیرا حرکت این سیارات به کلی با حرکت سیارات داخلی متفاوت است. در برسی هرکدام از سیارات بیرونی به این نتیجه رسیده بودند که این سیارات نه تنها در زمینه نوار منطقة البروج گذرمی کنند، بلکه گاهی برای مدتی تغیر مسیرداده و در جهت مخالف حرکت می کنند و دوباره به جهت اصلی خود باز می گردند به صورتیکه به نظر می رسد آنها در مسیر خود حلقه ای را در فضا طی میکنند.
برای توجیه این موضوع مدل خورشید مرکزی کپرنیک مورد استفاده قرار گرفت . میدانیم در منظومه شمسی هرچه سیاره به خورشید نزدیکتر باشد سرعت آن بالا تر است. در مقایسه حرکت زمین و یک سیاره خارجی مثل مریخ دیده می شود که ابتدا در قسمتی از مسیر ناظر زمینی، مریخ را در نقطه ای خاص در فضا مشاهده می کند. در طی چند روز بعد از آن به علت تفاوت سرعت های چرخش دو سیاره به دور خورشید، زمین در مدارش از مریخ پیشی می گیرد و از دید ناظر، خطی که حرکت سیاره را در کره آسمان نمایش می دهد دارای حرکتی برگشتی بوده که به آن حرکت رجعی یا بازگشتی میگویند.
نقاطی از مسیر که در آنها تغییر جهت رخ داده است، نقاط ثابت نامیده میشوند .
امتیاز: 0.00
وزارت آموزش و پرورش > سازمان پژوهش و برنامه‌ريزی آموزشی
شبکه ملی مدارس ایران رشد
ارسال ها: 1615
شما باید یک عنوان و متن وارد کنید!