جوزمین دید ما را در مورد اشیای خارج از آن محدوده ساخته است. از این رو رصدخانه های فضایی سرنشین دار که به دور زمین می چرخند و رصدخانه های بدون سرنشین که به سوی سیارات گسیل شده اند، اطلاعات جدیدی را در مورد منظومه شمسی در اختیار ما قرار می دهند.
فضاکاوهای پایونیر و ویجر به نقاط خیلی دوردست رفته اند. پیونرهای 10 و11 در سالهای 1972 و 1973 برای بررسی مشتری و ویجرهای 1و12 در سال 1977 برای بررسی سیارات دورتر از آن پرتاب شده اند. آنها حقایق جدید بسیاری در حدود مشتری و زحل گزارش کرده اند. ویجر 2 در ال 1986 با عبور از اورانوس درباره آن کاوش کرده و سپس با عبور از نپتون درباره آن نیز بررسیهایی به عمل آورده است.
این فضا کاوها بعد از آنکه از مرزهای منظومه سیارات شمسی خارج شدند وارد قلمرو ستارگان دنباله دار می شوند و پس از این ناحیه به سوی ستارگان دیگر سفر خواهند کرد. اگر اشکالی در سفر آنها رخ ندهد مدت رسیدن فضاکاوهای پیونر به الدبران، یعنی ستاره ای درخشان واقع در صورت فلکی ثور، 30 میلیون سال طول خواهد کشید. با این حال تا آن زمان ستاره مزبور نیز به دور راه شیری حرکت خواهد کرد.
این فضاکاوها در کهکشان ما به صورت سرگردان باقی خواهند ماند. میلیاردها سال بعد که خورشید ما شروع به تورم کرده و به صورت یک`غول سرخ` در می آید و زمین را می بلعد، احتمالا این فضاکاوها هنوز در فضا سرگردان خواهند بود. و در آن حال آنها تنها شواهد باقیمانده از وجود ساکنین ذی شعور در سیاره نابود شده زمین خواهند بود.
امتیاز: 0.00
وزارت آموزش و پرورش > سازمان پژوهش و برنامه‌ريزی آموزشی
شبکه ملی مدارس ایران رشد
ارسال ها: 1813
شما باید یک عنوان و متن وارد کنید!