چیزی زیباتر و خیال برانگیز تر این نیست که خارج از گهواره همیشگی بشر، از پنجره خانه ای سرگردان در فضا به سیاره خود نگاه کنیم، به آبی ژرف اقیانوسها و نور دلربای شهرها. این تصویر پردازش شده منظره زمین را از ایستگاه فضایی بین المللی نشان می دهد. در حالی که روشنایی روز به ایران، خزر و سراسر خاورمیانه آمده است، سپیده دم برای شهر های غرق در نور اروپا در راه است.
امتیاز: 0.00
شما باید یک عنوان و متن وارد کنید!
برای پاسخ دادن به این ارسال باید از
صفحه قبلی
اقدام کنید.
چرا آسمان شب تاریک است؟
اولین کسی که جرات کرد این سوال بظاهر بچگانه را بپرسد، فیزیکدان آلمانی ، هاینریش ویلهلم اولبرس در سال 1823 بود.
سوالی که از آن پس به پارادوکس اولبرس معروف شد و سالها ذهن فیزیکدان ها و ستاره شناسان را به خود مشغول کرد؛ زیرا جواب سوال برخلاف صورت کودکانه اش ، اصلا مثل روز روشن نیست.
ابتدا به نظر رسید گرد و غبار بین ستاره ها می تواند مساله را حل کند.
این مواد نور ستاره ها را جذب می کنند و مانع رسیدن آنها به چشم ما می شوند، اما مساله اینجاست که جذب نور، سرانجام آنقدر دمای گردوغبار را بالا می برد که آن را به تابش و نورافشانی وامی دارد.
توضیح دوم پای انتقال به سرخ کهکشان ها و ستاره های دور را وسط کشید.
می دانیم که به دلیل انبساط جهان ، همه کهکشان ها در حال دورشدن از ما هستند و این باعث افزایش طول موج پرتوهای تابیده از آنها یا به اصطلاح انتقال به سرخ نورشان می شود.
تحت تاثیر این انتقال ، بخش عمده ای از نور مرئی کهکشان های دور به نور مادون قرمز تبدیل و غیرقابل رویت می شود؛ اما نباید فراموش کرد که به همین ترتیب بخشی از پرتوهای ماورای بنفش نیز سر از طیف مرئی درمی آورند و اثربخشی اول را تقریبا خنثی می کنند.
بهترین توضیحی که در حال حاضر برای این پارادوکس وجود دارد، شامل 2 قسمت است:
بخش اول این که حتی اگر جهان ما بی نهایت بزرگ باشد، بی نهایت پیر نیست. این نکته از آن جهت اهمیت دارد که سرعت نور محدود است و ما هر اتفاق را تنها بعد از رسیدن نورش می توانیم ببینیم.
به عقیده بیشتر ستاره شناسان ، جهان بین 10 تا 15میلیارد سال عمر دارد.
بنابراین بیشترین فاصله ای که ما از آن نور دریافت می کنیم بین 10 تا 15 میلیارد سال نوری است.
حتی اگر ستاره ها یا کهکشان هایی در فاصله دورتر از این وجود داشته باشد، چیز از آنها به چشم ما نمی رسد.
بخش دوم جواب ، به این واقعیت برمی گردد که کهکشان ها، عمر لایتناهی ندارند.
ستاره ها سرانجام تاریک می شوند و این اثر در کهشکشان های نزدیک به خاطر فاصله نوری کوتاه تر زودتر قابل مشاهده است.
برهم نهی این دو عامل باعث می شود که ما هیچ وقت نتوانیم نور ستاره های دور و نزدیک را همزمان در همه جهات ببینیم.
نور دورترین ستاره ها هنوز به ما نرسیده است ، یا اگر برسد این سفر این قدر طول می کشد که تعدادی از اجرام نزدیک در این فاصله دار فانی را وداع می گویند و خاموش می شوند. این از تاریک بودن شب.
کسی نمی خواهد دلیل روشن بودن روز را بداند؟
شما باید یک عنوان و متن وارد کنید!