ستارگان در پایان عمر خود از سه سرنوشت خارج نیستند. کوتوله سیاه مرده ، سیاهچاله یا تپ اختر.
ستارگان پس از میلیاردها سال پس از تولد خود که با نور تقریباً ثابتى مى‌درخشند آرام آرام همچون بادکنکى باد شده بزرگ و بزرگتر مى‌شوند تا این که در سیر زندگى خود تبدیل به «غول سرخ» (Red Gaint) مى‌شوند. غول سرخ ستاره باد شده بزرگى است که دهها بار بزرگتر از حالت اولیه ستاره است و با نور قرمز مایل به نارنجى مى‌تابد. غول سرخ داغ و سوزان است و مدام در حال جذب انرژى است. ستاره‌هاى غول سرخى که هم اکنون وجود دارند دهها بار بزرگتر و پر انرژى‌تر از خورشید هستند. ستارگان پس از آن که تبدیل به غول سرخ مى‌شوند دو راه جداگانه را در پیش مى گیرند.
در صورتى که جرم ستاره‌اى که تبدیل به «غول سرخ» شده برابر با جرم خورشید ما باشد، گازهاى بیرونى خود را از دست داده و به اصطلاح کم کم «فرو ریزش» مى‌کند، یعنى در خود فرو ریخته و لایه‌هاى بیرونى خود را از دست مى‌دهد. این روند ادامه دارد تا اینکه «غول سرخ» تبدیل به «کوتوله سفید» (White Dwarf) مى‌شود. کوتوله‌هاى سفید اجرام نورانى کوچکى در اندازه‌هاى زمین هستند که دما و حرارت بالایى دارند. کوتوله سفید آن قدر انرژى از خود مى‌سوزاند تا اینکه پس از میلیاردها سال تبدیل به «کوتوله سیاه» (Black Dwarf) مى‌شود. کوتوله‌هاى سیاه اجرام تقریباً بدون نورى هستند که نشان دهنده پایان عمر آن ستاره هستند.
کوتوله سیاه که به آن «کوتوله سیاه مرده» نیز مى‌گویند آن قدر تاریک است که در نور عادى دیده نمى‌شود. کوتوله سیاه پیر را تنها مى‌توان با توجه به تأثیر جاذبه آن بر اجرام مجاورش کشف و رصد کرد. دسته دیگرى از ستارگان در پایان عمر خود تبدیل به سیاهچاله مى‌شوند.
امتیاز: 0.00
شما باید یک عنوان و متن وارد کنید!
برای پاسخ دادن به این ارسال باید از
صفحه قبلی
اقدام کنید.
ارسال ها: 1637
شما باید یک عنوان و متن وارد کنید!