وصایت

علاوه بر اینکه در قرآن و روایات دلایل فراوانی برای لزوم «وصایت» ذکر شده، عقل نیز آن را تایید می‌کند. معنای وصایت این است که اگر کسی متعهد به انجام اموری ضروری است، و خود به خاطر غیبت و نبودن دائم یا موقت، موفق به انجام آن امور نمی‌شود، حتماً کسی را به عنوان جانشین تعیین کند.
هیچ کاری در دنیا به اندازه «تبلیغ رسالت الهی» مهم نیست؛ لذا تمامی انبیاء الهی افرادی را به عنوان وصی و جانشین پس از خود انتخاب می‌کرده‌اند تا پس از آنها ادامه‌دهنده راه‌شان باشند؛ و گاه سلسله اوصیاء یک پیامبر تا اتصال به پیامبر بعدی به درازا می‌کشید. همان گونه که برخی از اوصیا حضرت عیسی تا زمان حضرت محمد صلّی الله علیه و آله و سلّم زنده بودند.
شیعه معتقد است که رسول الله هم برای پس از خود، 12 وصی را پی در پی معرفی و تعیین فرمود، که اولین‌شان علی بن ابیطالب علیه االسلام و آخرین‌شان حضرت مهدی موعود هستند. البته شیعیان معتقدند که انتخاب وصی به امر و تعیین خداوند است و توسط پیامبر انجام می‌گیرد.
اما اهل سنت می‌گویند تعیین وصی عقلاً و نقلاً واجب نیست، حاکم اسلامی می‌تواند بدون وصی از دنیا برود و رسول خدا نیز بدون وصیت از دنیا رفت.
شیعیان می‌گویند:«پیامبر اسلام که اگر یک روز می‌خواست از مدینه خارج می‌شد برای خود جانشین تعیین می‌کرد، چگونه ممکن است امت اسلامی را بدون وصی بگذارد و به لقاء حق بشتابد؟»
البته در اینجا مقصود از وصیت، وصیت در امر حکومت است و گرنه وصیت، انواع گوناگونی دارد که برخی از آنها همانند وصیت نسبت به اموال، بر هر مسلمانی واجب است.


منابع :
المراجعات، ‌کتاب الوصیه شرح لمعه