روزی
مأمون نامه ای به
حضرت رضا علیه السلام نوشت و در آن از ایشان خواست تا او را نصیحت کند.
امام در پاسخش چنین نوشت:
انک فـی دنیـا لـها مـده *** یقبـل فیـهـا عمـل العامل
اما تری الموت محیطا بها *** یسـلـب منـهـا امـل الامـل
تعجـل الذنب بـما تشتـهی *** و تامـل التوبـه من قـابل
والمـوت یاتـی اهله بغته *** ما ذاک فعل الحازم العاقل
ترجمه:
برای تو در دنیا مجال و مدت مشخصی وجود دارد که در این مدت اعمال آدمی پذیرفته میشود.
آیا مرگ را نمی بینی که چگونه این عمر را در چنبره خود گرفتار کرده و آرزوی هر آرزوکنندهای را تباه میکند؟
به دنبال دلخواه خود میروی و برای این کار به هر گناهی دست میزنی، ولی توبه از گناهان را به سالهای بعد میاندازی!
بدان که مرگ ناگهان از راه می رسد و آن کس را که باید ببرد، میبرد.
و این چنین گستاخی و گناه، کار هیچ عاقل دوراندیشی نیست.
منابع:
بحارالانوار، ج 49، ص 112، ح 11. از اختصاص، ص 98.
مراجعه شود به:
اشعار امام رضا علیه السلام