رکن الدین سلطانشاه

«حک 477-467 ق / 1084-1074 م»

رکن الدین سلطان شاه، پسر قاورد بود که در جنگ با ملکشاه سلجوقی در رکاب پدر بود و چون دستگیر شد، چشمان او را میل کشیدند، اما او نابینا نشد.

مردی از بزرگان قاورد او را از اردوی ملکشاه دزدید و بر پشت خود به کرمان برد. چون کرمان شاه - برادر سلطانشاه - که به نیابت از پدر بر آن جا فرمان می‏راند، در آن هنگام درگذشته بود، سلطان شاه به تخت نشست.

به روایت دیگر، ملکشاه خود حکومت کرمان را به او سپرد، اما این قول با حمله ملکشاه به کرمان سازگار نیست و همان روایت کرمانی صحیمتر می‏نماید. یک سال پس از آغاز حکومت سلطان شاه، ملکشاه به کرمان لشکر کشید و در بردسیر اردو زد.

رسولان در میانه به آمد و شد پرداختند تا صلح برقرار شد و ملکشاه حکومت او را تأیید کرد و به اصفهان بازگشت.

نیز گفته‏اند که مقرر شد نام ملکشاه را در خطبه مقدم بر نام خود بخواند. ابن اثیر و غفاری قزوینی، حمله ملکشاه به کرمان را در 472 ق / 1079 م می‏دانند.

سرانجام سلطانشاه پس از 10 سال حکومت درگذشت.