پیامبر صلی الله علیه و آله وسلم نمی نشست و به پا نمی خواست مگر آن که در یاد خداوند بود.
هیچ گاه جای خاصی را محل دائمی نشستن خود نمی کرد و دیگران را نیز از این کار باز می داشت، هنگامی که می خواست در جمعی بنشیند در اولین مکانی که در مجلس جایی برای نشستن بود می نشست و دیگران را نیز به همین کار وا می داشت.
به هر یک از همنشینان خود (از دیدار خویش) بهره ای مناسب می داد.
هیچ کدام از همنشینان پیامبر صلی الله علیه و آله وسلم گمان نمی کرد کسی ارجمند تر از او نزد پیامبر صلی الله علیه و آله وسلم باشد.
با هر کس می نشست آن قدر صبر می کرد تا او از وی جدا شود.
هر کس از او حاجتی درخواست می کرد، یا به مقصود خود می رسید یا با سخنی آسان (کلامی دلگرم کننده) از نزد او باز می گشت.
مردم از اخلاق نیک او در گشایش و راحتی بودند و او برای آنان پدر بود.
همگان در نظر او، در برابر حق یکسان بودند.
مجلس او آکنده از بردباری، حیا، راستی و امانت بود.
در مجلس او صداها بلند نمی شد و هیچ کلام زشتی در آن بر زبان ها رانده نمی شد.
محفل او عاری از هر لغزش بود.
(همنشینان او) با یکدیگر به عدالت رفتار می کردند و هم دیگر را به تقوی سفارش می کردند.
همگی فروتن (متواضع) بودند.
بزرگ ترها را ارج می نهادند و به کوچک ترها مهربانی می کردند.
هر نیازمندی را بر خود مقدم می داشتند و ناآشنا را گرامی می داشتند. ( به امور او رسیدگی می کردند. )