امامان معصوم در پیشگاه خداوند « تسلیم » و به همه چیزهایی که پروردگار برای آنها تدبیر می‌کرد، « راضی » بودند. حضرت امام سجاد علیه السلام نیز در برابر تقدیر، تسلیم بود.

امام باقر علیه السلام می‌فرمود:
امام سجاد فرمود: روزی به شدت مریض بودم.
پدرم به من فرمود:« چه آرزویی داری؟»
عرض کردم:« پدر جان، آرزو دارم که از کسانی باشم که در مقابل آنچه خداوند برای من تدبیر فرموده است، خواهشی نداشته باشم!»
پدر به من فرمود:« احسنت. تو شبیه حضرت ابراهیم علیه السلام شده ای زمانی که جبرئیل علیه السلام به او گفت:« حاجت و نیازی نداری؟»
و او پاسخ داد:« از خدای خود خواهشی ندارم. او خودش مرا کفایت می کند و بهترین وکیل است.»
(این گفت‌وگو مربوط به لحظات قبل از افتادن ابراهیم در آتش است، و پیش از اینکه آتش برای او گلستان شود.)

البته این رضایت امام مانع از این نمی شد که خواسته‌های خود را از خداوند متعال طلب نکند‌؛ چنان که مناجات‌های بی شماری از حضرت سجاد علیه السلام روایت شده که همه سرشار از درخواستهای گوناگون به پیشگاه ذات مقدس خداست.
در این باره، مهم این است که باید در دعا نیز صرفاً از خداوند خواست و دست نیاز به سوی غیر خدا دراز نکرد.

منابع:

• بحارالانوار، ج 46، ص 67، حدیث 34 به نقل از دعوات راوندی

مراجعه شود به:

• توحید و توکل حضرت سجاد علیه السلام