با تو گفتن

اگر دانه وجودم در زیر خاکهای غفلت و نسیان، در اشتیاق دیدار خورشید تو، شکفتن را از یاد برده است شناسایی سبزینه ی فطرتی که تو در وجودم نهاده ای سر می شکفد و در اشتیاق نو رشد می کند.

و من اینک درخت وجود خویش را در مسیر نسیم روح افزاری تو قرار داده ام و دهان تشنه گلبرگهای وجودم را رو به باران تو گشوده ام.

خدا! و هنوز بهتریم گل بوستان تو را می طلبد و بهترین میوه رحمت تو را آرزو می کند و زلال ترین چشمه لطف تو را له له می زند و بر زمین بخششهای تو، پای اعتماد می کوبد و نگاه توجه آمیز و عنایت آکنده تو را امید می بندد.

خدایا! آنچه را که بر من بخشیده ای باز پس مگیر.

برگرفته از کتاب "دست عا، چشم امید" نوشته سید مهدی شجاعی