استیلای افغانها


استیلاى افغانها

«1135 - 1142 ق / 1722 - 1729 م»

در 1122 ق / 1710 م محمود به قصد تسخیر ایران از راه سیستان خود را به کرمان رساند و در آنجا به دستیارى زردشتیان، شهر را گرفت، لیکن والى فارس - لطفعلى خان، عموى فتحعلى خان - وزیر اعظم، او را شکست سختى داد و ناچار به قندهار گریخت.

اعیان دربار که از ترقى لطفعلى خان خشنود نبودند، هنگامى که فتحعلى خان در نظر داشت که او را به فتح قندهار روانه کند، بر ضد وزیر اعظم به تحریک پرداختند و شاه نادان را به کور کردن او و دور کردن لطفعلى خان واداشتند. این اقدام سفیهانه شاه، لشکرکشى به قندهار را به عهده تعویق انداخت و مجال حمله دیگرى را به محمود داد.

در 1124 ق / 1712 م، با عده قلیلى از افغانها بار دیگر از راه سیستان به سمت کرمان تاخت و پس از تسخیر آن ولایت، از راه یزد به طرف اصفهان حرکت نمود و در محل گلون آباد در چهار فرسنگى مشرق اصفهان بر سپاه ایران غلبه یافت و توپخانه ایشان را به غنیمت گرفت و بر جلفا و فرح آباد نیز دست یافت.

شاه و سپاهیانش در اصفهان به محاصره درآمدند و با اینکه دفاع از اصفهان با وجود جمعیت و فراوانى آب زاینده رود در فصل بهار و جلوگیرى آسان افغانها در عبور از پهناى رودخانه چندان مشکل نبود، به قدرى ترس بر حال پادشاه مفلوک و درباریان بى خردش راه یافته بود که جز تسلیم به قضا و قدر و اظهار عقیده به اینکه کوکب اقبال محمود ره به صعود و زوال خاندان صفوى حتمى است، به فکر راه چاره دیگرى نیفتادند. در این هنگام، افغانها بر یکى از پلهاى زاینده رود دست یافتند و محاصره پایتخت را کامل کردند؛ چون راه ورود آذوقه به شهر را پیشاپیش بسته بودند، به زودى قحطى در اصفهان بروز کرد. شاه سلطان حسین چاره جز این ندید که در روز جمعه 12 محرم 1135 ق / 23 اکتبر 1722 م به فرح آباد، نزد محمود رود و تاج و تخت ایران را تسلیم این یاغى بى سر و پا و بیگانه نماید. محمود در چهاردهم همان ماه / 25 اکتبر به اصفهان آمد و در چهل ستون به جاى شاه سلطان حسین به تخت سلطن ایران جلوس کرد.


تعداد بازدید ها: 9599