ابو عبدالله محمد
« 359- 353 ق / 969 -964 م»
با مرگ
سید ابیض، ظاهراً به دنبال برخی اختلاف های مذهبی که بین
بروز کرد، نقیب
ابو عبدالله محمد، پسر
حسن بن قاسم «
داعی صغیر»، که در آن ایام در
بغداد نقابت سادات داشت و نزد
معزالدوله دیلمی فوق العاده محترم بود، به دعوت قاسمیه دیلم و بر خلاف میل فخر الدوله به آن بلاد رفت «353 ق / 964 م» و در هوسم با لقب
المهدی لدین الله و القائم بحق الله، به نشر دعوت زیدی پرداخت.
حتی در صدد تهیه سپاه و جهاد در حدود مستحکمات
روم برآمد و کوشید تا در اقامه حدود، رسم داعیان زیدی را احیاء نماید.
اما چند سالی از آغاز دعوت او نگذشته بود که در سال 359 ق / 969 م، بیمار شد و چشم از جهان فرو بست.
گفتهاند که مرگ او به سبب دسیسه امیرکا، و با خوراندن سم توسط خواهرش که همسر ابو عبدالله محمد بود، روی داده است.