ابراهیم بن عبدالله بن حسن بن علی علیه السلام برادر محمّد بن عبدالله (معروف به
نفس زکیه) و از عموزاده های
حضرت امام جعفر صادق علیه السلام می باشد. او و نفس زکیه در ابتدای دولت عباسیان ادعای خلافت داشتند و حتی
سفاح و
منصور دوانیقی قبل از آنکه خلافت در خاندان آل عباس مستقر شده با محمد یعنی نفس زکیه بیعت کرده بودند. البته امام جعفر صادق مخالف این حرکات بودند و حاضر به
بیعت با او نشدند.
پس از اینکه پایه های خلافت عباسیان محکم شد، منصور دوانیقی لشکری به تعقیب ابراهیم و بردارش محمد فرستاد. قبل از آن ابراهیم در
بصره و محمد در
مدینه مردم را به خود می خواندند، تا جایی که ابراهیم سپاهی گرد آورد و به اهواز و قسمتهایی از فارس و واسط مسلط گردید.
منصور به شدّت از آنها می ترسید و سرانجام سپاهیان عباسی ابراهیم را در باخمرا نزدیک
کوفه در جنگ که بین دو سپاه در گرفت به قتل رساندند. (15
ذی القعده سال 145 هجری قمری) برادرش محمد نیز چند ماه قبل در مدینه کشته شده بود.
بعد از کشتن این دو بود که منصور آرام گرفت.
منابع:
لغت نامه دهخدا/ تاریخ خلفا ص 698