روزی
حضرت امام حسین علیه السلام دو انگشت خود را به هم چسباند و فرمود:«کسی که ما را به خاطر خودمان دوست بدارد ما با او این چنین نزد
پیامبر می‌رویم، و کسی که ما را برای دنیا دوست بدارد (و اگر به منافع دنیایی‌اش لطمه بخورد دست از محبت ما می‌کشد)، جزو فاجران است، و البته دنیا گنجایش نیکوکار و فاجر را دارد.»
در روایتی دیگر آمده است که گروهی به حضور امام حسین علیه السلام رسیدند و گفتند:«ای پسر رسول خدا، دوستان ما نزد
معاویه رفتند ولی ما نزد تو آمده‌ایم.»
امام فرمود:«من نیز پاداشی بیش از آنچه معاویه به دوستان شما می‌دهد، خواهم داد.»
اصحاب گفتند:«اما ما از تو مال و مقام می‌خواهیم.»
امام مدتی سر به زیر انداخت و به فکر فرو رفت. آن گاه سر بلند کرد و فرمود:«به اختصار بگویم؛ کسی که ما را نه به دلیل خویشاوندی با ما، و نه به چشمداشت احسان و نیکی‌ای که از ما به او برسد، بلکه فقط به خاطر خدا و رسولش دوست بدارد، با ما این گونه وارد قیامت می شود.» و دو انگشت سبابه خود را به هم چسباند.
مراجعه شود به:
آثار دوستی حضرت علی علیه السلام