جهان در آغاز به صورت نقطه ای واحد
و بدون اندازه و جرم بود.
|
دید کلی:
طبق نظریه
انفجار بزرگ ، جهان حدود 15 میلیارد سال پیش بر اثر انفجاری عظیم به وجود آمد. جهان در آغاز بسیار کوچک ، درخشان ، داغ و متراکم بود، اما از آن زمان تا کنون، در حال
انبساط بوده است (شعاع کنونی جهان حدود 15 میلیارد
سال نوری است ). طی این انبساط ، مقادیری از
جرم آن متراکم شده و میلیارد ها میلیارد
ستاره را، بوجود آورده است. این ستارگان در
کهکشانهایی متمرکز شده اند که حدود 10 میلیارد از آنها در جهان شناخته شده ، وجود دارد. این کهکشانها را که به وسیله گستره های پهناوری از فضای خالی از یکدیگر جدا گشتهاند، در قالب
خوشهها و
ابرخوشهها گروه بندی میکنند.
اسطوره سرایان برای جهان آفرینشهای خیالی بسیار اختراع کردهاند که بیشتر آنها درباره
آفرینش خود زمین است و بقیه جهان به سرعت به صورت
آسمان یا سماوات از آن جدا شدهاند. بطور کلی ، آفرینش در گذشته بسیار دور صورت گرفته است. هر چند باید به خاطر داشته باشیم که از نظر انسانهای ما قبل تاریخ ، حتی مدت زمانی برابر هزار سال ، موثرتر از یک میلیارد
سال نوری بوده است. البته داستان آفرینش ، که بیشتر با آن آشنا هستیم و در بخشهای اولیه تکوین آمده است و بعضی از مردم به آن معتقد هستند ، جرح و تعدیلی از اسطورههای بابلی است که با بیانی شاعرانه و با مضمونی اخلاقی ارائه شده است.
بسیار کوشش شده است تا بر مبنای اطلاعاتی که در
انجیل آمده است ، تاریخ آفرینش را بدست آورند. طلاب یهودی قرون وسطی تاریخ آفرینش را 3760 سال پیش از میلاد میدانستند و تقویم یهودیها
مبدا تاریخ را از آن زمان به حساب میآورد.
جیمز اوشر ( James Ussher ) ، سراسقف کلیسای انگلیکان ( Angelican ) در سال 1656 میلادی تاریخ آفرینش را محاسبه کرد و بر طبق نظر او آفرینش درست در ساعت 8 بعد از ظهر روز 22 اکتبر 4004 قبل از میلاد صورت گرفته است. بعضی از روحانیان کلیسای ارتدوکس ( Orthadox ) یونانی ، آفرینش را پیش از 5508 قبل از میلاد میدانستند.
نخستین ضربه بر عقاید روحانیون مسیحی:
نخستین ضربتی که به این عقیده وارد شد کتاب «
تئوری زمین » بود که
جیمز هاتون ( James Hatton ) فیزیکدان اسکاتلندی در سال 1785 میلادی منتشر کرد. او کتاب خود را با این موضوع آغاز کرده بود که فرایندهای طبیعی که بر
سطح زمین روی میدهند ( مانند پیدایش و فرسایش کوهها ، تغییر مسیر رودخانهها و غیره ) تقریبا با همین
سرعت در تمام عمر روی زمین روی دادهاند. از این اصل چنین بر میآید که برای پدید آمدن پدیدههایی که بر روی زمین مشاهده میشود ، فرایندها باید مدتی طولانی روی داده باشند. بنابراین عمر زمین نمیتواند هزارها سال باشد بلکه میلیونها سال است.
روش دیگر برای تخمین عمر زمین:
راه دیگر برای اندازه گیری عمر زمین تخمین سرعت انباشته شدن نمک در
اقیانوسها بود. این پیشنهاد نخستین بار ، پیش از سال 1715 ، به وسیله
ادموند هالی ( Edmond Halley ) اختر شناس انگلیسی ، مطرح شد. رودها بطور پیوسته
نمکها را میشویند و به دریا میبرند. چون در اثر تبخیر فقط
آب خالص از آب دریا جدا میشود ، غلظت نمک به تدریج زیاد میشود. به فرض آنکه اقیانوسها از اول دارای آب خالص بودهاند ، زمان لازم برای آنکه رودخانه با نمک خود غلظت نمک دریا را به 3 درصد برساند ، به یک میلیادر سال میرسد.
شکست فیزیکدانها:
تا سالهای 1890 به نظر میرسید که میان دو ارتش شکست ناپذیر صف آرایی میشود. به نظر فیزیکدانان مسلم بود که از
انجماد زمین بیشتر از چند میلیون سال نمیگذرد ، و حال آنکه بر طبق اثبات
زمینشناسان و
زیستشناسان مسلم بود که از انجماد زمین کمتر از یک میلیارد سال نمیگذرد. سپس ، بر اثر رویدادی کاملا جدید و غیر منتظره ،
فیزیکدانان دریافتند که در این جنگ شکست خوردهاند.
در واقع رادیواکتیوتیه ، قاطعترین دلیل را برای عمر زمین به دست داد. چون به زمین شناسان و شیمیدانان این توانایی را داد تا عمر سنگها را مستقیما از روی مقدار
اورانیوم و
سرب آنها محاسبه کنند. با استفاده از
ساعت رادیواکتیوتیه عمر بعضی از سنگها تا تقریبا 4 میلیارد سال تخمین زده شده است. بدیهی است که عمر زمین باید بیشتر از این مقدار باشد. اکنون به نظر میرسد که عمر برابر 4.7 میلیارد سال برای زمین در حالت جامد کنونی قابل باشد. در واقع ، ثابت شده است که عمر بعضی از سنگهایی که از همسایگی ، یعنی از کره ما آورده شده است ، درست در همین حدود است.
رفتار کهکشانها چنان است که جهان مانند یک
بالون در حال انبساط است. اختر شناسان ، اکنون به طور کلی واقعیت این انبساط را پذیرفتهاند و
معادلات میدان اینیشتن ، در تئوری
نسبت عام ، می تواند برای انطباق با یک جهان در حال انبساط تفسیر شود.
به نظر بعضی از اخترشناسان ، جهان از صورت یک گاز فوق العاده رقیق آغاز شده است و ناگهان بر اثر
نیروی جاذبه ، به صورت
جرم فوق العاده متراکمی در آمده است ، و سپس منفجر شده است. به عبارت دیگر جهان از یک ابدیت قبلی که به صورت
خلا تقریبا کاملی بوده است ، به حالت متراکم نقطه کیهانی در آمده است و پس از انفجار به حالت انبساط خود آن قدر ادامه خواهد داد تا دوباره به ابدیتی به صورت خلا تقریبا کامل برسد. در واقع ما در یک دوره بسیار موقتی ( لحظهای از ابدیت ) از ملاء جهان زندگی میکنیم.
مباحث مرتبط با عنوان:
