حضرت علی بن الحسین گرچه اکثر انفاقهای خود را به صورت مخفیانه انجام می دادند. ولی از انجام آن به صورت آشکار نیز امتناعی نداشته و هرگاه نیازمندی به ایشان مراجعه می کرد او را بی پاسخ نمی گذاشتند.
در واقع انفاقهای حضرت به دو بخش سرّی و علنی تقسیم می گردید که در اینجا بسیره حضرت در زمینه انفاقهای علنی آن بزرگوار می پردازیم.
اولاً بر اساس آنچه در روایات آمده مایع خوشحالی حضرت بود که در کنار سفره ایشان ایتام، مستمندان، زمینگیرها و مساکینی که چاره به جایی نمی برند، حاضر شوند و سیره حضرت در برخورد با آنها این بود که با دست شریف خود به آنها غذا می داد و هر کدام از آنها که دارای زن و بچه بود از طعام خود مقداری برای آنها با او همراه می کرد.
و از این عجیب تر اینکه اساساً حضرت سجاد (علیه السلام) طعامی را تناول نمی فرمود مگر اینکه ابتدا مانند آن را انفاق کند و
صدقه بدهد.
ثانیاً حضرت در برخورد با نیازمندان با صورت باز با آنها مواجه می شد و به آنها آفرین می گفت چرا که معتقد بود آنها زاد و توشه حضرت برای سفر آخرت را حمل می کنند.
ثالثاً در موقعی که می خواست صدقه را به نیازمندان بدهد ابتدا آن را می بوسید و بعد آن را به آنها می داد.
به آن حضرت گفته شد علت این کار شما چیست؟ فرمود: من دست نیازمند را نمی بوسم هر آینه دست پرودگار خود را بوسه می زنم چرا که صدقه قبل از اینکه در دست نیازمند و سائل قرار گیرد، در دست پروردگارم واقع می شود.
منابع :
بحارالانوار، ج 46، ص62، حدیث 23 به نقل از خصال - ص 98 حدیث 86 به نقل از کشف الغمه و ص 74 حدیث 64 به نقل از امالی ابن الشیخ و ص 89 به نقل از مناقب
مراجعه شود به:
رسیدگی به فقرا و مستمندان
انفاق از نظر حضرت سجاد علیه السلام
