حضرت امام محمد باقر علیه السلام چون خورشیدی بود تابان و چون کوهی رفیع و چون معدنی پر بها و چون دریایی ژرف و چون نهری باسخاوت و چون چشمه ای جوشان، او همانند شمع می سوخت و پروانه های دلسوخته را به دور خود می خواند تا دست آنها را بگیرند و از این منزلگاه فریبنده عبور دهد تا به معبودشان برساند.

آنان که از سفره گسترده آن خوان کَرَم نوش جان کرده و از آبشخوار ولایت و امامتش سیراب شده اند، زیاده از شماره اند، ولی بعضی از معروفین آنها را ما زینت بخش مجموعه خود می کنیم.

جابر بن یزید جعفی که به باب امام باقر معروف است، حمران بن اعین ، زراره بن اعین ، عامر بن عبدالله جذاعه، حجر بن زائده، عبدالله بن شریک عامری، فضیل بن یسار بصری، سلام بن مستنیر، برید بن معاویه عجلی، حکم بن ابی نعیم، محمد بن مسلم ثقفی ، لیث بن بختری مرادی، عبدالله بن ابی یعفور، ابوجارود زیاد بن منذر اعمی، زیاد بن ابی رجاء که همان ابوعبیده حذاء است، زیاد بن سوقه، زیاد مولی ابی جعفرعلیه السلام، زیاد بن ابی زیاد منقری، زیاد الاحلام،ابوبصیر یحیی اسدی معروف بن خربوذ مکی و. . .» ناگفته نماند که بسیاری از راویان حدیث از امام صادق علیه السلام ابتدا شاگرد امام باقر علیه السلام بوده اند.

منابع:

بحار الانوار، ج 46، صفحات 343 و 345.