1. بی علاقگی و ناتوانی شاه سلیمان و سلطان حسین .
2. افزایش قدرت روحانیون و علما کنترل امور سیاسی از جانب آنها .
3. نفوذ نیروی حرم و دربار در امر حکومت .
4. بی کفایتی شاهان این دوره راهگشای فساد و هرج و مرج روز افزون در حکومت ولایت بود .
5. ناامنی درشاهراهها که علامت ضعف حکومت بود شایع شده بود .
6. در ارتباط با روابط ایران با قدرتهای خارجی ، این بی علاقگی هم به معنای بی اعتنایی به فعالیتهای آن قدرتها بود .
7. ضعف نظامی مملکت در ای دوره کاملا آشکار شده بود .
8. حمله دسته ای از افراد قبیله بلوچ به کرمان و تقاضای کمک از گرگین خان شاهزاده گرجی ، بیانگر نهایت ضعف دربار صفوی است .
9. حملات مجدد بلوچها به مرزهای شرقی و تصرف قندهار توسط افغانان غلجاری به سال 1120 ، زمزمه های سقوط قطعی صفویان را نشان داد.
|
|
|
|
