بعد از رحلت رسول خدا صلی الله علیه و آله و سلم، مؤذن همیشگی پیامبر، بلال، دیگر اذان نگفت و گفت « بعد از رسول خدا من دیگر برای کسی اذان نمی‏گویم.»
روزی فاطمه علیهاسلام فرمود:« دوست دارم صدای مؤذن پدرم را بشنوم.»
این سخن به گوش بلال رسید و قبول کرد یک بار دیگر اذان بگوید. صدای او به الله اکبر بلند شد و فضای مدینه را عطرآگین کرد. فاطمه علیهاسلام روزگار حیات رسول خدا را به یاد آورد و بی‏اختیار سیلاب اشک از چشمان مبارکش سرازیر شد.
بلال اذان را ادامه می‏داد و فاطمه می‏گریست. وقتی نام پاک رسول خدا را به زبان آورد و گفت « اشهد ان محمدا رسول الله » فاطمه علیهاسلام ضجه‌ای زد و از هوش رفت. بعضی از مردم به سوی بلال دویدند و گفتند بس کن که دختر رسول خدا از دنیا رفت. بلال اذان خود را ناتمام گذاشت.

منابع:

• بحارالانوار، ج 43، ص 157، ح 7.

مراجعه شود به:

• گریه فاطمه علیهاسلام در سوگ پیامبر اکرم