کمیت، یکی از شاعرانی است که برای
اهل بیت عصمت علیهم السلام قصیدههای زیادی سروده است. او با
امام باقر علیه السلام مراوده داشته و اشعار خود را به خدمت او عرضه می کرده است. امام باقر علیه السلام هم به کمیت عنایت و محبت داشته است، که در اینجا به چند مورد از آنها اشاره می شود:
1- روزی کمیت خدمت امام باقر علیه السلام رسید و سه قصیده برای او قرائت کرد. امام برای هر قصیده هزار درهم به او جایزه داد ولی کمیت عرض کرد: « من این قصائد را فقط به عنوان هدیه به
رسول خدا و به دلیل حقی که شما بر عهده ما دارید، سرودم.»
2- روزی امام باقر علیه السلام به کمیت فرمود:«به خدا قسم، اگر مالی داشتم به تو میدادم ولی بهتر از مال را به تو می بخشم: آنچه را که رسول خدا صلی الله علیه و آله و سلم به حسّان بن ثابت فرمود. پیامبر فرمود:« ای حسان، تا هنگامی که از ما دفاع می کنی، همیشه
روح القدس با تو همراه است.» (یعنی ای کمیت، تو هم چنین هستی.) »
3- کمیت در یکی از اشعارش در مورد حضرت باقر علیه السلام گفته بود:«کیست که به قلب شیدا و عاشق عنایتی کند؟»
امام باقر علیه السلام فرمود:«خداوندا بر کمیت رحمت فرست و او را ببخشای!» و این دعا را سه بار تکرار کرد. سپس فرمود:« ای کمیت، این را هم بگیر!»
کمیت گفت:« به خدا قسم نمی گیرم، تا خداوند مرا جزا دهد. شما به من کرامت کنید و فقط یکی از پیراهن های خودتان را به من عنایت فرمایید.»
امام هم پیراهنی به او عطا کرد.
4- امام باقر علیه السلام به کمیت فرمودند:« آیا تاکنون مدح
عبدالملک را گفته ای؟»
کمیت گفت:« ای پیشوای هدایت من! مدیحه ای برای او نگفته ام. تنها چیزی که سروده ام این است که گفته ام او اسد (شیر) است و اسد مانند سگ، درنده است و گفته ام شمس (خورشید) است و خورشید جسمی بی روح است و گفته ام جبل (کوه) است و کوه سنگی است ناشنوا! (یعنی اینها به صورت مدح است ولی در واقع ذم اوست.)»
امام باقر علیه السلام خندید. سپس کمیت شعر بسیار بلندی را در مدح امام قرائت کرد. امام بعد از اشعارش فرمود اگر به جای فلان کلمه، این کلمه را به کار می بردی بهتر بود.» کمیت گفت: « ای مولای من! شما بهتر از من شعر می گویید.»
منابع:
بحارالانوار، جلد 42