نگاه اجمالی
ماه این نزدیکترین همسایه فضایی ما ، تنها
جسم آسمانی است که انسان اولین بار به آن قدم گذاشت. سپس انسان توانست به
مریخ و قمرهای سیاره غولپیکر
مشتری نیز سفر کند. برای نخستین بار
سفینه فضایی روسیه در سال 1959 میلادی (1338 شمسی) به طرف ماه پرواز کرد و عکسهای خیالانگیزی از طرف آن به زمین مخابره کرد. تاکنون تعداد زیادی سفینه فضایی بدون سرنشین از کنار ماه گذشته یا در مدارهایی دور آن گردیدهاند.
سفر به ماه
سفینه فضایی روسیه در سال 1959 وقتی به سوی ماه پرتاب شد، عکسهای زیادی از ماه به زمین ارسال کرد. هنگامی که نقشه ماه بوسیله این عکسها تهیه شد، دانشمندان مکانهای مناسب را برای فرود آمدن انسان انتخاب کردند. با سفینههای آمریکایی ، هشت نفر به ماه سفر کردهاند. این مسافرتها ، دانش ما را از ماه بسیار افزایش داده است. فضانوردان دستگاههایی را در ماه کار گذاشتند که تا اواخر 1977 میلادی (1356 شمسی) اطلاعاتی در مورد پدیدههای مختلف آن به زمین میفرستادند.
اثر پای فضانوردان ، میلیونها سال در ماه باقی خواهد ماند و مسافرت انسان را به ماه نشان خواهد داد. در طرف دیگر ماه ، دریاهای بزرگ وجود ندارد. آنجا ناحیهای بلند و پر از سنگ و صخره است که در اثر برخورد
شهاب سنگها متلاشی شدهاند. این بخش ماه ، از زمین قابل مشاهده نیست و فقط سفینههای در حال گردش به دور ماه میتوانند آن را مطالعه کنند.
مأموریت فضانوردان
موفقیت اصلی برنامه
مسافرتهای فضایی سرنشیندار ، آوردن حدود نیم تن غبار ، خاک ، سنگ و صخره از ماه به زمین بود. مطالعه این مواد سالها ادامه خواهد یافت. این صخرهها تاریخ گذشته و مبدا و مواد سازنده ماه را بازگو میکنند. در هر ماموریت فرود به سطح ماه ، سه فضانورد لازم است. هنگامی که سفینه به مجاورت ماه میرسد، دو قسمت میشود. دو فضانورد ، یک مدول ماه نورد را به سطح ماه هدایت میکنند و فضانورد سوم ، از مدول فرماندهی در حال گردش به دور ماه ، مراقبت میکند.
|
|
ماه نورد
|
تجهیزات لازم برای کاوش
مدول مهنورد همه چیزهای لازم برای مطالعه را به همراه دارد.
اکسیژن ، غذا ، تجهیزات دیگر و حتی یک خودرو ماهپیما برای گردش در
سطح ماه. بعد از پایان کاوشها ، مدول مهنورد ، ماه را ترک میکند و به مدول فرماندهی میپیوندد. سپس همه فضانوردان ، با مدول فرماندهی به زمین باز میگردند و مهنورد به سطح ماه سقوط میکند. پژوهشگران روسی برای کاوش ماه به فرستادن دستگاهها و سفینههای خودکار اهمیت میدهند.
سفینه مهنورد لوناخود که به صورت ماشین چرخدار ساخته شده بود، چندین هفته در ماه به گردش پرداخت.
جو ماه
تا به حال هیچگونه جوی در ماه تشخیص داده نشده است. در واقع جرم ماه آنقدر کم است که نمیتواند حرارات داخلی زیادی را تحمل کند. گرچه نمونههای کمیابی از گازهای خروجی (شبیه بخارات آتشفشانی) مشاهده شدهاند. از گدازههایی که از حاریا جریان پیدا میکنند، هیچ جوی تولید نمیشود و در طی همین زمان به علت
گرانش سطحی کم و دمای زیاد ماه ، فرار میکنند. هر رد پایی از گازهایی که ممکن است از سطح بیرون بیایند بسیار موثر هستند. حتی گازهای حاصل از سوخت پایگاههای آپولو برای مدت زیاد دوام نیاورد.
سفینه ماه نشین
این سفینه که شکل عجیب و غریبی داشت، فقط در شرایط خلا قابل استفاده بود. دانشمندان برای کم کردن وزن آن کلیه بخشهای اضافی آنرا جذف کردند. از آنجا که ماه نشین خارج از جو زمین استفاده میشد، نیاز به داشتن شکل آئرودینامیک نداشت. ماه نشین از دو بخش صعودی و فرودی تشکیل می شد. این سفینه در حدود 7 متر طول و در زمان باز شدن پایه های فرودی 9.3 متر قطر داشت. طبقه فرودی شامل موتور اصلی فرود و مخازن اصلی آب و غذا میشد. همچنین در بدنه آن کشوهایی قرار داشت که ابزارهای علمی ویژه نصب در سطح ماه در آنها نگهداری میشد. در جریان سفر آپولو 15 ، 16 و 17 یک اتومبیل تاشو نیز در داخل این کشوها نصب شده بود. طبقه فرودی کار فرود و استقرار ماه نشین بر سطح ماه را انجام میداد.
بخش صعودی بر بالای بخش فرود محل زندگی فضانوردان در جریان فرود بود. در این قسمت دستگاههای بسیار پیشرفته برای هدایت ناو ، قفسههای ذخیرههای آب و غذا و تابلوهای نشان دهنده وضع سفینه قرار داشتند. در بخش بیرونی آن ، موشکهای هدایت و تنظیم مسیر وجود داشت که ماه نشین را در جریان نزدیک شدن و اتصال به آپولو کمک میکرد.
مباحث مرتبط با عنوان
