عنوان : کاربرد رادیوایزوتوپها در پزشکی کاربر :مجید آقاپور
گر چه پرتو ایکس `X` را نمی توان از جمله پرتوهای هسته‌ای دانست ولی در تاریخ کاربرد رادیوایزوتوپها در پزشکی، معمولا از پرتوی ایکس نام برده می شود، شاید به این دلیل که این پرتو پس از مدت کوتاهی که از کشف آن در سال 1895 گذشت در پزشکی مورد استفاده قرار گرفت و در حال حاضر نیز کاربرد گسترده‌ای در تشخیص و درمان بیماریها دارد. اهمیت کشف پرتو ایکس به حدی بود که اولین جایزه نوبل در فیزیک در سال 1901 به کاشف آن `رونتگن` داده شد.
هر کدام از عناصر مختلفی که به صورت ترکیبات شیمیایی گوناگون مواد غذایی وارد بدن می شوند، معمولا علاوه بر اینکه در فعالیت خاصی از بدن شرکت می کنند، در قسمت خاصی از بدن شرکت می کنند، در قسمت خاصی نیز متمرکز می شوند. به عنوان مثال کلسیم یا فسفر بیشتر در مغز استخوان و عنصر ید در غده تیروئید جمع می شوند. بنابراین با جایگزینی تعدادی از اتمها با اتمهای رادیواکتیو در ماده مورد نظر و فرستادن آنها به داخل بدن `به صورت خوراکی یا تزریقی و یا روشهای دیگر` می توان فعالیت ارگانها را مورد مطالعه قرار داد. اتمهای رادیواکتیو وقتی وارد بدن می شوند همچنان به گسیل `پرتوی گاما` ادامه می دهند. با استفاده از آشکارساز پرتوی گاما که در خارج از بدن قرار داده می شود، می توان محل اتمهای رادیواکتیو را تعیین کرد و مقدار آنها را اندازه گرفت.
بطور کلی رادیوایزوتوپها در علوم زیستی و پزشکی در زمینه‌های ذیل خلاصه می شود:
- آگاهی از بسیاری از فرایندهای پیچیده درستی در موجودات زنده.
- تشخیص و درمان برخی از بیماریها.
- استریل کردن وسایل پزشکی و دارویی، بویژه یکبار مصرف.
