پرهیز از رفاه طلبی

زندگی پر هزینه و آکنده از تبذیر و اسراف که در جهت رفاه طلبی باشد، آفتی بزرگ برای فرد و جامعه است. رفاه‌گرایی موجب فراموش کردن خدا و آخرت بوده و سنگدلی و لذت جویی و عیاشی را به دنبال خواهد داشت و بهترین راه مبارزه با آن، زندگی با قناعت و به دور از آزمندی و رفاه زدگی و تنوع طلبی است. حضرت علی می‌فرماید:
«اقنعوا بالقیل من دنیاکم لسلامه دینکم …»
برای سلامت دینتان به اندک دنیا بسنده کنید.
امام خمینی در این راستا نیز الگویی کم نظیر بود، که در همة شرایط با رفاه زدگی سر ستیز داشت و خود را بردة دنیا و مظاهر آن ننمود.
حجت‌الاسلام قرهی می‌گوید:
«در نجف آقا کولر نداشتند، هوا گرم بود. بعضی از آقایان خدمتتان مشرف می شدند اصرار می‌کردند که آقا ولو برای یک ساعت هم شده تشریف ببرند کوفه از هوای شط استفاده کنند. آقا قبول نمی‌کردند»
مرحوم حاج شیخ نصر‌ا… خلخالی تلاش کرد که امام را از نجف اشرف که در یک منزل اجاره‌ای قدیمی که از جهت سادگی مثل منازل سایر مردم عادی و طلاب بود، به یک منزل در کوفه و نزدیک شط فرات که هوای نسبتاً مطبوع و خنک‌تری نسبت به نجف اشرف داشت ببرد، ولی پس از مقدمه چینی فکر کرد که امام قانع شده‌اند در نتیجه منتظر جواب مثبت امام بود. امام خمینی در این هنگام با تبسمی تشکر آمیز از زحمات مرحوم خلخالی به خاطر دوری از مظاهر دنیا و رفاه زندگی فرمودند: «آیا من می‌توانم به کوفه بروم (دنبال رفاه خود باشم) در حالیکه بسیاری از مردم ایران در سیاه‌چال به سر می برند.»
همچنین چون سر در حیاط منزل امام در نجف تاریک بود، یک لامپ در آنجا نصب کردند. امام فرمودند: «این لامپ را نزنید» اما مسامحه کردند و امام فرمود: «مگر مال من نیست؟ نمی‌خواهم روشن باشد.»
یکی از یاران امام می‌گوید:
«بارها دیدم که معظم له از اتاقشون به طرف اندرون رفتند، ولی چند لحظه بعد، از میان راه برگشته، لامپ مهتابی را خاموش کرده و دوباره به طرف اندرونی رفتند. با آنکه در آن موارد معمولاً بیش از چند دقیقه در اندرونی نمی‌ماند و دوباره به همین اتاق بر می‌گشتند.»