یکی از دختران
امام حسن علیه السلام از دنیا رفت. گروهی از اصحاب، نامه تسلیتی برای امام نوشتند و امام در جوابشان چنین نوشت:«نامه شما در تسلیت دخترم به دستم رسید. اجر مصیبت او را از خدا میطلبم و تسلیم قضای الهی و صابر بر بلای اویم. مصائب زمانه و مفارفت دوستانی که با ایشان مأنوس بودیم، و برادرانی که از دیدارشان دلشاد میشدیم، دل ما را به درد آورده.
آری مصائب روزگار ناگهان بر ایشان فرود آمد و مرگ، آنان را به لشگر مردگان کوچ داد. آنان اینک در قبرستان، در عین نزدیکی ظاهری به یکدیگر، هیچ معاشرتی با یکدیگر ندارند. بلی، آنان از خانههای خویش و از دوستانشان در دنیا دور شده اند و در خانههایی وحشتزا (قبرها) منزل گزیده اند تا آرام آرام بپوسند.
باری، این دختر من نیز کنیزی بود ملک پروردگار، که به راه گذشتگان رفت؛ همان راهی که آیندگان نیز آن را خواهند پیمود. والسلام.»