روزی
پیامبر گرامی اسلام خبر شهادت و مصایب
حسین علیه السلام را به
فاطمه سلام الله علیها داد. فاطمه سخت گریه کرد و گفت:«ای پدر، این ماجرا چه زمانی رخ خواهد داد؟»
پیامبر فرمود:«زمانی که نه من هستم، نه تو، نه
علی .»
گریه فاطمه شدت گرفت و گفت:«ای پدر، پس چه کسی بر حسین می گرید؟ چه کسی برایش مجلس عزا و سوگواری به پا می کند.»
پیامبر فرمود:«ای فاطمه، زنان امت من بر زنان اهل بیتم گریه می کنند و مردانش بر مردان اهل بیتم. هر سال گروه زیادی مجالس عزای حسین را بر پا می کنند و به سوگواری می پردازند. هنگامی که قیامت برپا شد تو زنانشان را
شفاعت می کنی و من مردانشان را. من دست هر کسی را که بر مصائب حسین گریه کند می‌گیرم و داخل بهشت می‌کنم.
ای فاطمه، همه چشم‌ها در روز قیامت گریان است جز چشمی که بر مصائب حسین علیه السلام گریه کند. آن چشم شادمان است و به نعمت‌های بهشت بشارت داده می شود.»
منابع:
بحار الانوار، ج 44، ص 292، حدیث 37.
