عبدالله بن عباس می‌گوید:
روزی نزد
پیامبر رفتم و دیدم
حسن بر دوش اوست و
حسین بر زانوی او، و پیامبر آن دو را می‌بوسد و می‌گوید:«خداوندا! هرکس اینها را دوست می‌دارد دوست بدار و با هرکس که با آنان دشمنی می‌کند دشمنی کن.»
آن گاه فرمود:«ای عباس، گویا حسین را می‌بینم که محاسنش به خونش رنگین شده است، و کمک می‌طلبد؛ اما کسی یاری‌اش نمی‌کند.»
پرسیدم:«چه کسانی با او چنین می کنند، یا رسول الله؟»
فرمود:«اشرار امتم. خداوند آنها را به شفاعت من نایل نکند.»
آن گاه فرمود:«ای ابن عباس، کسی که او را زیارت کند در حالی که عارف به حق او باشد، خداوند ثواب هزار حج و هزار حج عمره را برای او می نویسد. هرکس او را زیارت کند، گویا مرا زیارت کرده و کسی که مرا زیارت کند، گویا خدا را زیارت کرده است، و حق زائر خداوند این است که به آتش جهنم، عذاب نشود. آگاه باش که زیر قبه حرمش دعا اجابت می‌شود و در تربتش شفاست و امامان فرزندان اویند.»
منابع:
بحار الانوار، ج 36، ص 285، حدیث 107.
مراجعه شود به:
مهرورزی پیامبر نسبت به حسین علیه السلام
تسلیت جبرئیل به پیامبر اکرم
جشن میلاد امام حسین علیه السلام در ملکوت
احترام ویژه به امام حسین علیه السلام
خسران دشمنان حسنین در آخرت
