انسان موجودی است که بر اساس فطرت، حقخواه و حقدوست است و اگر موانعی بر سر راه شکوفایی فطرت و حفظ سلامت آن به وجود نیاید، هیچگاه از حق رویگردان نمیشود.
در مسیر پذیرش حق اگر چه گوش کردن به سخن و ندای منادیان حق، موثر و مفید است، اما آنچه بیشتر در وجود یک انسان و هدایت او به مسیر حق تاثیر دارد، قرار گرفتن انسان در برابر الگویی است که بتواند حق را به صورت زنده و مجسم و ملموس درک و باور کند.
تاثیر عمل در تربیت انسان جای تردید نیست. در فرهنگ دین و آیات و روایات نیز روی این نکته که عمل، نقش موثر و مفیدی در هدایت افراد به سوی حق دارد تاکید فراوانی شده است، و پیشوایان معصوم علیهم السلام پیوسته از این طریق، زمینه مناسبی برای جذب و گرایش انسانها به حق ایجاد کرده اند.
قرآن کریم
پیامبر اکرم صلی الله علیه و آله را به عنوان الگوی عالی و نیکو معرفی میکند: «
لقدکان لکم فی رسول الله السوه حسنة»؛ _سوره احزاب،آیه 21_ (در شخصیت رسول الله برای شما الگوی خوبی وجود دارد.)
امام صادق علیه السلام نیز در روایتی خطاب به یارانش میفرماید:«برشما باد رعایت
تقوای الهی، خداترسی، تلاش در مسیر بندگی، راستگویی،
امانت داری، خوش اخلاقی و
برخورد نیکو با همسایگان.»
آنگاه می فرماید:«مردم را به راه و برنامه خویش فرا بخوانید، اما با چیزی غیر از زبانتان؛ یعنی با عملکرد و رفتار شایسته، دعوت به حق کنید.»
منابع: قرآن کریم، بحار الانوار، ج 78، ص 199، ح 25 از محاسن برقی.
