نسب آل بویه
آل بویه که ظاهراً در اوج اقتدار و شهرت، نسب خود را به
ساسانیان رساندند، اولاد بویة بن فنا خسرو دیلمی بودند که گفته می شد در بین طوایف دیلم به قبیلهیی موسوم به
شیر زیل آوند «= شیر دل وند» منسوب بودهاند.
صحت این انتساب که آنها را به بهرام گور، پادشاه ساسانی منسوب میدارد، مثل آنچه در مورد
آل زیار و حتی آل بویه در عهد عضدالدوله انتشار یافت و خود بویه و پسرانش چنان ادعایی نداشتند، نیز این تردید را توجیه میکند، هر چند نام فنا خسرو در مورد پدر بویه حاکی از تازه مسلمان شدن او دارد.
باری، دعوت انتساب به پادشاهان قدیم در نزد آل بویه، پیش از عهد
عضد الدوله به نحو جدی مطرح نشد و اولاد بویه قبل از ورود به خدمات لشکری، ظاهراً در ناحیه گیل در محلی از ساحل دریا که بعدها به نام کیا گلیش خوانده میشد زندگی سادهای آمیخته به فقر و فاقه، و در خور معیشت ماهیگیران داشتند،
و بدین گونه آرزوی نیل به قدرت و ثروت هم برای آنها رویایی بوده است که میتوانسته خاطره دوران فقیرانه را در آنها باقی گذاشته باشد. خاطرههایی هم که از زبان
احمد بن بویه - معز الدوله - نقل شده است، محنت و فاقه خاندان آنها را از حدی که تصور یک نسبت شاهانه را در مورد آنها قابل قبول سازد، با تردید جدی مواجه میکند.
