روزی پیامبر خدا نشسته بودند و علی و فاطمه و حسن وحسین علیهم السلام نزد او بودند .
پیامبر فرمود:
سوگند به کسی که مرا به عنوان بشیر به حق بر انگیخت آفریده ای محبوب تر و گرامی تر از ما نزد خداوند به روی زمین وجود ندارد، براستی که خدای تبارک و تعالی برگرفت برای من نامی از نامهای خود؛ او« محمود» است و من« محمد» و برگرفت نامی برای تو یا علی از نامهای خود؛ او« علی اعلی» است و تو« علی» و برگرفت برای تو ای حسن نامی از نامهای خویش ؛او« محسن» است و تو« حسن» و برگرفت برای تو ای حسین نامی از نامهای خویش؛ او« ذوالاحسان »« صاحب نیکی» و تو« حسین» هستی و برگرفت نامی برای تو ای فاطمه از نامهای خویش؛ او« فاطر» است و تو« فاطمه ».
در روایتی دیگر آمده است که« له الاسماء الحسنی»؛ برای خداوند تبارک و تعالی«
اسماء حسنی» است پس از این« الاسماء الحسنی» نام حسن و حسین را مشتق کرد و برگرفت.
منابع: بحار الانوار، ج 37، ص 47، حدیث 23- معانی الاخبار، ص 55 و 56.
منابع: بحار الانوار، ج 37، ص 62، حدیث 31- تفسیر فرات کوفی
مراجعه شود به:
نام امام حسین علیه السلام
