سایه‌های ماه گالیله با اندازه گیری سایه کوههای ماه ارتفاعشان را محاسبه کرد.

مقدمه

هنگامی که تلسکوپ برای اولین بار بسوی آسمان نشانه رفت، به اکتشافات زیادی منجر شد. مردی به نام گالیله مسئول بسیاری از این کشفهای اولیه بود. او با استفاده از این تلسکوپ انکساری دست ساز ساده در سال 1609 به مطالعه آسمان پرداخت و در میان چیزهای دیگر کشف کرد که زهره ماه اهله‌هایی دارد و کهکشان راه شیری از صدها ستاره تشکیل شده است. مشاهدات و ترسیماتش در سال 1610 در کتابی با عنوان پیام آور ستاره‌ای منتشر شد.

گالیله پس از رصد زحل ، از ظاهر عجیبش متحیر شد و چنین فرض کرد که سیاره‌ای سه قلو است. در سال 1655، کریستیان هویگنس هلندی (1629- 1695) اظهار کرد که حلقه‌ای در دور استوای زحل علت ظاهر آن است. بیست سال بعد ، جووانی کاسینی ایتالیایی (1712- 1625) مشاهده کرد که زحل دو حلقه ، با شکافی تاریک در بینشان دارد. به یاد بود او این شکاف ، شکاف کاسینی نامیده می‌شود.

لکه‌های خورشیدی گالیله با مشاهده لکه‌های خورشید ، نشان داد که خورشید حول محورش می‌چرخد.

قمرهای گالیله

معمولاً کشف قمرهای چهار گانه بزرگ مشتری را در روز 7 ژانویه 1610 میلادی به گالیله نسبت می‌دهند، اما حقیقت این است که قمرهای مزبور را قبلاً شخص دیگری به نام سیمون ماریوس شناسائی کرده و حتی نامهایی برای آنها برگزیده است. در اینکه گالیله در شناسایی این اقمار کوشش بیشتری بکار برده و حرکات آنها را دقیقاً بررسی کرده است، تردید نیست و بجا است هر دو نفر را کاشفین واقعی اقمار مزبرو بدانیم. گالیله در گزارش خویش می‌نویسد: خوشبختم جهانیان را از کشف چهار سیاره که انسان از وجود آنها تا این تاریخ بی خبر بوده است مطلع سازم.

اهمیت کشف گالیله

کشف گالیله از اهمیت بسزائی برخوردار است، زیرا باورهای گذشته را مبنی بر اینکه زمین مرکز عالم است و کائنات به دور آن طواف می‌کنند کلاً به یک سو نهاد و با تجسم منظومه مشتری ، زمین را از مرکز کائنات کشید و به گرد خورشید به گردش در آورد. به هر حال حتی دوربینهای کوچک نیز قادرند قمرهای گالیله را برابر دیدگان ما نمایان سازند و گردش آنها را به دور مشتری نمایش دهند و پدیده‌هایی چون گرفت و پوشش اقمار مزبور را از برابر قرص مشتری بخوبی آشکار نمایند.

قمر کالیستو

مدار قمرهای گالیله

مدار قمرهای گالیله کلاً بر سطح استوای مشتری منطبق است و به جهت طی گردش خویش به دور مشتری گاه در پشت سیاره پنهان می‌کند و پس از مدتی دوباره ظاهر می‌شوند و پس از عبور از مقابل مشتری ، محو و به پشت مادر خویش می‌خزند. به کمک تلسکوپهای خوب سایه اقمار را هنگامی که از مقابل قرص مشتری عبور می‌کنند به آسانی می‌توان مشاهده کرد. سایه اقمار مزبور ظاهراً بصورت لکه‌های تاریکی است که اندازه‌هایی با جثه قمر متناسب است. قمرهای گالیله گاه هنگام عبور یکدیگر را می‌پوشانند و بدینسان قمری دیگر را باعث می‌گردد. خسوف قمر بوسیله گانیمد در 8 فوریه 1920 و گرفت قمر یو بوسیله کالیستو در 18 فوریه 1932 را از جمله رویدادهای مزبور می‌توان نام برد.

مباحث مرتبط با عنوان

• اقمار منظومه شمسی
• تلسکوپ گالیله
• سیارات منظومه شمسی
• سیاره
• قمرهای گالیله
• منظومه شمسی