بر خلاف آنچه که فهمانده اند و می فهمیم، دوره غیبت دوره نفی مسئولیت و انتظار منفی ظهور نیست بلکه دوره سنگین تر شدن و مستقیم تر شدن مسئولیت انسان است. در این دوره عالم رسالت و مسئولیتی مشخص و سنگین و صریح در برابر خدا و مکتب و علمش در برابر امام و مردم به عهده می گیرد و این عبارت است از نیابت.
باید گفت که انتظار در فرهنگ
شیعه به معنای گوشه نشینی نیست بلکه باید گفت در دوره
غیبت باید بیشتر تلاش کرد. راستی آیا می توان گفت که در زمان غیبت می توان به تعطیلی احکام حکم کرد؟می دانیم که احکام اسلام به فردی و اجتماعی تقسیم می شود.
یعنی آیا می توان گفت به علت غیبت امام زمان باید برخی احکام
اسلام را تعطیل کرد و مسئولیت از دوش ما برداشته است؟
یا حتی آیا می توان گفت که در زمان غیبت احکام اجتماعی مانند
قصاص و
حدود و
خمس و
زکات و
جهاد (دفاع از مملکت اسلامی) در زمان غیبت تعطیل است؟
آیا اصلا می توان در جامعه ای که با
اسلام تطبیق ندارد احکام فردی را پیاده کرد؟
این ها سؤالاتی است که ما را به ضرورت بیداری ، اعتراض ،
انقلاب و تشکیل حکومت اسلامی رهنمون می گردد.
آیا باید در اینجا توقف کرد؟
یا پس از تشکیل
حکومت اسلامی در زمان
غیبت در زمان
امام زمان نیز کار متوقف است.
باید گفت که انتظار یعنی آمادگی و آمادگی یعنی نو شدن و اصلاح دم به دم