محمد بن حسن بن محمد بن بزرگ امید
«607-561 ق / 1210-1166 م»
محمد پسر
حسن بن محمد، پس از مرگ پدر، رهبری فرقه
اسماعیلیه را به دست گرفت.
در همان آغاز، قاتل پدرش حسن نامور و تمامی خانواده و تیره و بازماندگان او را دستگیر و زندانی نمود و بعدها فرمان به قتل عام آنها داد.
شرایط اجتماعی در این دوره
در دوران رهبری وی، کار نافرمانی و اباحه گری طرفداران او بالا گرفت و اسماعیلیان به چپاول اموال و کشتن مردم پراختند. محمد بن حسن، پس از چهل سال رهبری این فرقه در دهم ربیع الاول 607 ق / دوم
دسامبر 1210 م، درگذشت.
عدهای از مورخین بر این باورند که پسرش جلال الدین که با باورهای او مخالف بود، با زهر پدر را به هلاکت رساند.
وی به موجب روایات به علم و حکمت توجهی خاص داشت.
این که در مورد امان فخر رازی، به خاطر جلوگیری از تحریک و انتقاد در حق اسماعیلیه تنها به تهدیدی اکتفا کرد و طلبهای که در حوزه دری امام بود به قتل او نزد و تنها امام را به «
برهان قاطع» قوم آشنا کرد، به احتمال زیاد ناشی از توجه وی به تکریم اهل علم بوده است.
