وقتی که "مسیحیان نجران" از پذیرش اسلام سرپیچی نمودند "پیامبر" اسلام آنان را دعوت به پرداخت «
جزیه» نمودند.
جزیه، مالیاتی است که اقلیتهای مذهبی به حکومت اسلامی می پردازند و از خمس و زکات معاف هستند.
ولی مسیحیان نجران گفتند:
ما مسلمان نمی شویم جهاد هم نمی کنیم جزیه هم نمی دهیم، بلکه حاضر به مباهله هستیم. بیائید تا بر علیه یکدیگر نفرین کنیم هر کسی باطل است نابود شود.
پیامبر اکرم این مطلب را پذیرفتند و به دستور خداوند به آنان گفتند:
برای اجرای مباهله زنان و فرزندان و کسانی که به منزله نفس شمایند حاضر سازید، موعد مقرر نزدیک بود، عالم بزرگ مسیحیان گفت اگر رسول خدا با عده ای زیادی به مباهله آمد نشانه بطلان کار اوست اقدام خواهیم نمود ولی اگر با عده ای اندک آمد نشانه درستی ادعای اوست و از مباهله خودداری خواهیم نمود.
روز موعود وقتی بر سر قرار حاضر شدند، دیدند رسول خدا در حالی که دست
حسن و
حسین علیه السلام را در دست دارد و
علی علیه السلام در کنار اوست و
فاطمه زهرا پشت سرش به سوی محل مباهله نزدیک می شود.
عالم بزرگ مسیحی گفت:
چهره هائی می بینم که اگر دست به آسمان بردارند یک نفر مسیحی زنده نمی ماند.
بدین طریق آنان از اجرای مباهله خودداری نموده و حاضر به پرداخت مالیات به حکومت اسلامی و ارائه حیات مذهبی خود در زیر پرتو حکومت اسلام شدند.
آیه ای که دستور مباهله را می دهد آیه 61 سوره آل عمران است:
«
فمن من بعد ما جاءک العلم فقل تعالوا اندع انباثنا و انباءکم و نسائناء نسائکم و انفسنا و انفسکم ثم بنتهل فنجعل لعنته الله مع الظالمین. »
به گفته همه مفسرین
شیعه و
سنی در ذیل این آیه حضرت رسول،
امیر المؤمنین را به همراه بردند و
حسنین و
فاطمه زهرا علیهم السلام را، پس طبق این آیه:
امیرالمؤمنین علیه السلام به منزله نفس رسول خداست و این آیه از روشن ترین آیات در مورد جلالت قدر و جایگاه رفیع حضرت علی علیه السلام است.
