لعن

لعن به معنای نفرین برای دوری از رحمت خداوند است.
رسول خدا و ائمه اطهار افراد خاصی را با ذکر نام آنها لعن کرده اند که در تاریخ ثبت شده است.
مثلا رسول خدا ابوسفیان، عمرو عاص، مروان و یزید را لعن فرمود. همچنین گروهی را به طور عام مورد لعن قرار داد مانند بنی امیه یا آل زیاد یا آل مروان یا قاتلین امام حسین علیه السلام.
لعن کردن افرادی که مستحق لعنت‌اند اشکالی ندارد.
در روایات چنین آمده است که اگر لعن شخص، جایز و روا باشد بر ملعون وارد می‌شود و الا به خود لعنت‌کننده برمی‌گردد و او را از رحمت خداوند دور می‌کند.

لعن نشانه برائت و بیزاری است، و چون برائت از مشرکین و ملحدین مورد رضایت خداوند است بنابراین همان طور که زیارت اولیاء خدا ثواب دارد، لعن دشمنان خدا هم ثواب دارد. پس می‌گوییم: اللهم العن اعداء آل محمد الی یوم القیامه

منابع:
بحار الانوار، ج 72، باب 107، ص 208.