رفاعه بن موسی از
امام صادق علیه السلام روایت می‌کند که در تفسیر آیه «و له اسلم من فی السموات و الارض طوعاً و کرهاً» ــ آل عمران،83 ــ فرمود:« هنگامی که قائم علیه السلام قیام کند، هیچ سرزمینی باقی نمی‌ماند مگر این‌که ندای اشهد ان لا اله الا الله و اشهد ان محمداً رسول الله در آن به گوش می‌رسد.»
ابن بکیر از
امام کاظم علیه السلام در تفسیر همین آیه روایت کرده که فرمود:« این آیه درباره
قائم علیه السلام نازل شد، هنگامی که آن حضرت یهودیان، مسیحیان،
صائبین ،
زنادقه ،
مرتدان و کافران شرق و غرب زمین را بیرون می‌آورد و دین اسلام را بر آنها عرضه می‌کند. پس هر کس با میل و اراده مسلمان شد، بر آنها نماز، زکات و دیگر وظایف اسلامی واجب می‌گرداند و هر کس مسلمان نشود، گردنش را می‌زند تا وقتی که در مشرق و مغرب جهان، همه مردم خدا را به یگانگی بپرستند.»
ابن بکیر به امام عرض کرد:« فدایت گردم! جمعیت مردم بیش‌تر از آن است که بتوان با آنها این گونه رفتار کرد.»
امام علیه السلام فرمود:« هرگاه خداوند چیزی اراده کند، زیاد را کم، و کم را زیاد می‌کند.»
منابع: بحارالانوار، ج 52، ص 340، حدیث 89-90 --------- تفسیر عیاشی
مراجعه شود به:
پیروزی اسلام و نابودی شرک در دوران امام مهدی علیه السلام
