فاجعه مدرسه فیضیه

با توجه جریان انقلاب سفید و اعتراض روحانیون در ماه رمضان که مساجد را تعطیل کرده بودند. شاه در 23 اسفند 1341 هـ . ش طی سخنانی در پایگاه وحدتی دزفول از مراجع و روحانیان به زشتی یاد کرد و نسبت به یک سرکوب قریب‌الوقوع هشدار داد. امام خمینی نیز در همان روز با صدور اعلامیه‌ای نوروز سال 42 را عزای عمومی اعلام کرد. از آنجا که هر سال گروه بی‌شماری از مردم در ایام نوروز برای زیارت حضرت معصومه و دیدن مراجع به قم می‌آ‌مدند، آن سال این حضور، وسیله‌ای برای اعتراض مردم علیه رژیم گردید. در روز دوم فروردین ماه 1342 که مصادف با 25 شوال 1382 هـ . ش سالگرد شهادت امام صادق بود مجلس سوگواری از سوی آیت‌… گلپایگانی در مدرسه فیضیه برگزار شد. آن روز مأموران زیادی که به طور ناشناس با اتوبوس وارد قم شده بودند. پس از ناکامی از بر هم زدن مجلس سوگواری بیت امام، وارد مدرسه فیضیه شده و به ضرب و شتم طلاب و مردم شرکت کننده در مجلس پرداختند. طلبه‌ها نیز با استفاده از سنگ و آجر و چوب به دفاع از خود برخاستند اما نیروهای مسلحی که مدرسه را در محاصره خود داشتند به کمک کماندوها شتافته و با به گلوله بستن طلاب و مردم، تعدادی از آنها را مجروح و شهید نمودند. وقتی خبر فاجعه فیضیه را به امام خمینی رساندند ایشان بلافاصله تصمیم گرفت به طرف آن مدرسه حرکت کند. روحانیان و مردم حاضر در منزل که از احتمال گزند به ایشان نگران بودند، مانع از خروجی امام از منزل شدند. با این همه امام در سخنان و اطلاعیه‌های متعددی که به مناسبتهای مختلف دربارة فاجعه مذکور ایراد و منتشر می‌ساخت به افشاگری علیه ماهیت دولت پهلوی می‌پرداخت و مردم را نسبت به عمق فاجعه مطلع می‌نمود:
«من مصمم هستم که از پا ننشینم تا دستگاه فاسد را به جای خود بنشانم و یا در پیشگاه مقدس حق تعالی با عذر وفود کنم. شما هم ای علمای اسلام مصمم شوید و بدانید پیروزی با شماست»
اسدالله اعلم در تحریف واقعه فیضیه گفته بود میان روحانیونی که با اصلاحات ارضی مخالفند و دهقانانی که به قصد زیارت به قم رفته بودند نزاعی درگرفت و یک دهقان زائر به دست طلاب قم کشته شد» این پیام در روزنامه اطلاعات مورخ 6/1/1342 به چاپ رسیده است.