کیهان از چه چیز ساخته شده است؟
رصدهایی که بوسیله اخترشناسان صورت می‌گیرد این نکته را مشخص ساخته که به ازای هر یک گرم از ماده‌ای که
سیارات و
ستارگان و
کهکشانها را بوجود آورده ، چند گرم از ماده‌ای وجود دارد که ماهیت آن ناشناخته است، وجود این ماده بر اساس نوع رفتاری که اجرام کیهانی از خود آشکار می‌سازند حدس زده می‌شود. براساس قوانین فیزیک اگر آتشگردانی را با سرعت به چرخش در آوریم با سرعت در هوا به پرواز درخواهد آمد.
در مورد ستارگانی که در حاشیه کهکشانها به دور مرکز در گردشند نیز دقیقاً همین وضع برقرار است. نخ یا رشته‌‌‌‌ای که این ستارگان را پایبند نگه می‌دارد همان
نیروی جاذبه است. اما محاسبات نشان می‌دهد که نیروی جاذبه حاصل از ماده فیزیکی قابل رؤیت موجود در کهکشانها برای نگهداری ستارگانی که با جرم عظیم و سرعت زیاد در حاشیه آنها در حال گردشند کافی نیست.
برای نگهداری این ستارگان به صورت دیوان پای در زنجیر ، به طناب یا رشته مستحکم‌تری نیاز است و از همین جا دانشمندان نتیجه گرفته‌اند که در درون هر کهکشان می‌باید ذخایر عظیمی از نوعی ماده نادیدنی وجود داشته باشد که نیروی جاذبه لازم برای جلوگیری از گریز ستارگان را فراهم می‌آورد. استدلال مشابهی دلالت می‌کند بر اینکه از این نوع ماده نادیدنی می‌باید در فضای ما بین کهکشانها نیز موجود باشد و حرکات کهکشانها را نسبت به یکدیگر تنظیم کند.
پیدایش جهان
ستاره شناسان قرن بیستم توضیحات متناقضی درباره نحوه پیدایش جهان پیشنهاد نموده‌اند.
ژرژ لومتر (1966-1894) ، ریاضیدان بلژیکی ، اظهار کرد که دنیا بصورت نقطه داغ متراکم منفجر شونده‌ای آغاز شد. فرد هویل ستاره شناس انگلیسی (1915) با ارائه
نظریه حالت پایا ، این اندیشه را که دنیا سر آغاز داشته رد کرد. کشف تشعشع مایکروویو زمینه کیهان در سال 1965 تاییدی بر نظریه انفجار بزرگ بود.
برخی اظهار نموده‌اند که خلقت متوالی نظریه تازه‌ای وارد علم می‌نماید که نظریه بسیار حیرت انگیزی است. من معتقد نیستم که خلقت متوالی نظریه تازه‌ای پدید می‌آورد. این قطعاً فرضیه جدیدی است، ولی صرفاً جایگزین فرضیه‌ای می‌شود که در بطن فرضیه‌های کهن پنهان است. چنین ابزار می‌کند که تمام ماده جهان در زمانی خاص در گذشته‌ای دور و در "انفجاری بزرگ" ایجاد شده است. این
نظریه انفجار بزرگ از لحاظ علمی از دو نظریه دیگر ناخوشایندتر است.
غبارهای کیهانی از الماس ساخته شده‌اند
الماس به مقدار فراوان در بعضی از
شهاب سنگها وجود دارد. اکنون اخترشناسان راز منشأ آنها را کشف نموده‌اند. این اجسام از انفجار ابرنواخترها بوجود می‌آیند. اولین بار در سال 1366 الماس شهاب سنگ را یکی از دانشمندان دانشگاه شیگاگو جداسازی کرد. این ذرات گر چه زیادند اما بسیار ریزند. هر غبار از چندین هزار اتم بیشتر ساخته نشده است. دانشمندان هزار اتم بیشتر ساخته نشده است. دانشمندان همچنین پی برده‌اند الماس منشأ ترکیبات غیر عادی ایزوتوپهای کشف نشده در شهاب سنگ می‌باشد. در چنین اجسام ایزوتوپهای سنگین گازهای نادر مانند گزنون و گریپتون خیلی بیشتر از مواد منظومه شمسی می‌باشد. ایزوتوپهای سبک نیز در این اجسام وجود دارند.
|
|
استماع دقیق
با تلسکوپی رادیویی ، آرنوپنزانس و رابرت ویلسون
دانشمندان آمریکایی ، تشعشع زمینه‌ای
بجای مانده از انفجار بزرگ را کشف کردند.
|
در زمان کشف دانشمند دیگری از دانشگاه کلمسون در کارولینای جنوبی ادعا رد ایزوتوپهای سنگین در شهاب سنگها بیشتر است زیرا در مواد غنی از نوترون حاصل از انفجار یک ابر نواختر گاز نادر وجود دارد. به هر حال او قادر به توجیه وجود مقادیر زیاد ایزوتوپهای
گزنون و
کریپتون سبک نبود. این دانشمند اکنون محاسبات بیشتری را با برد میسر از دانشگاه کلمسون و ماریک هاوارد از آزمایشگاه ملی لارونس لیورمور در کالیفرنیا به انجام رساند. دانشمند یاد شده چیزی پیش در نشست انجمن اخترشناسان در آتلانتا و جورجیا اعلام نمود که مخلوط ایزوتوپهای مشاهده شده تنها در هنگام فروپاشی کلی یک ستاره بزرگ و تشکیل یک ستاره نوترونی تولید می‌شود. این حالت نیز در انفجار نوع 2 اتفاق می‌افتد، مانند انفجار یک
ابر نواختر در ابر ماژلانی بزرگ در سال 1366.
وقتی گازهای حاصله از این چنینی ابرنواخترهایی به انداز کافی سرد شوند و غبار تشکیل دهند، گازهای نادر مانند گزنونه به صورت ایزوتوپهای سنگین و سبک به صورت این غبارها در می آمدند. در ابرنواختر آ- 1987 این اتفاق پس از 600 روز از انفجار واقع شد. وجود الماس با این گازهای نادر در شهاب سنگها بیان کننده منشأ واحد این دو است. مقداری کربن حاصل از انفجار ابر نواختر تشکیل گرافیت می‌دهد و مقداری به الماس تبدیل می‌شوند.
اگر دانشمند مزبور درست گفته باشد غبارهای کیهانی اکثرا از الماس تشکیل شده است. این دانشمند می گوید ما نمی‌دانیم چرا؟ اما طبیعت این مواد را دوست دارد. او همچنین تخمین می‌زند که ابرنواختر آ-1987 قادر به تولید الماس به اندازه 1000/1 جرم کل
منظومه شمسی می‌باشد. این مقدار شامل 1048 قطعه الماس ریز می‌باشد که بوسیله ابر نواختر قبلی گرد الماس در تمام فضای کهکشان پخش شده است.
مباحث مرتبط با عنوان
