از
پیامبر گرامی اسلام نقل شده است: آن هنگام که پدرم
آدم مشاهده کرد که نام من و علی و دخترم
فاطمه و
حسن و
حسین و فرزندانشان با نور بر
ساق عرش نوشته شده است، گفت: الهی و سیدی، آیا چیزی آفریده ای که نزد تو گرامی تر از من باشد؟ خداوند پاسخ داد: ای آدم، اگر این اسمها نبود نه آسمان بر افراشته ای و نه زمین گسترده ای و نه فرشته مقربی و نه پیامبر مرسلی را می آفریدم و نه تو را خلق می کردم.
در روایت دیگر آمده است: که اینها از ذریه تو هستند و بهتر از تو و همه مخلوقات هستند. اگر اینها نبودند نه تو را
خلق می کردم و نه بهشت و آتش و آسمان و زمین را.
در روایتی نیز آمده است: اگر اینها نبودند نه تو را خلق می کردم نه بهشت و نه جهنم را و نه عرش را و نه کرسی را و نه آسمان را و نه زمین را و نه ملائکه را و نه جن را و نه انس را.
رسول خدا صلی الله علیه و آله به علی علیه السلام فرمود:« خداوند آدم را آفرید، از روح خود در وی دمید و فرشتگان بر او سجده کردند. آن‌گاه او را در بهشت جای داد و حوا را به همسری‌اش در آورد. در این هنگام آدم نگاهی به سوی عرش کرد و پنج سطر نوشته دید. گفت:« پروردگارا، اینان کیستند؟»
خداوند عزوجل فرمود:« اینها کسانی هستند که اگر مخلوقات من آنان را شفیع قرار دهند. شفاعتشان را می پذیرم.»
آدم گفت:« پروردگارا، تو را به منزلتی که نزد تو دارند سوگند می‌دهم بگو اسم آنان چیست؟»
خداوند فرمود:« من محمود هستم و این محمد. من عالی هستم و این علی، من فاطر هستم و این فاطمه، من محسن هستم و این حسن، و من ذو الاحسان هستم و این حسین.»
منابع:
- بحار الانوار، ج 27، ص 4، حدیث 7 - معانی الاخبار، ص 21 و علل الشرایع، ص 56.
- بحار الانوار، ج 27، ص 5، حدیث 10.
- بحار الانوار، ج 35، ص 23، حدیث 15- روضه ص 17 و 18.
- بحار الانوار، ج 26، ص 273، حدیث 15- عیون الاخبار، ص 17.
مراجعه شود به:
